زمينه: اختلال نعوظ مشكل مهمي است كه كيفيت زندگي را كاهش مي¬دهد. ديابت مليتوس از شايع¬ترين علل اختلال نعوظ است. از طرف ديگر اين مشكل از شايع¬ترين عوارض ديابت است كه مورد غفلت قرار مي¬گيرد. هدف از اين مطالعه، بررسي شيوع اختلال نعوظ در مردان ديابتي و عوامل مرتبط با آن بوده است. مواد و روش‌ها: اين مطالعه توصيفي بر روي 700 مرد ديابتي 69-20 ساله كه از سال 1383-1381 به درمانگاه غدد بيمارستان سينا يا مركز درماني ابوذر مراجعه كردند، صورت گرفت. جهت تعيين اختلال نعوظ در بيماران از پرسشنامه IIEF (The International Index of Erectile Function) استفاده گرديد. يافته‌ها: از 700 بيمار مرد ديابتي، 246 نفر (1/35 درصد) به اختلال نعوظ مبتلا بودند. اختلال نعوظ با افزايش سن افزايش يافته و شيوع آن از 7/9 درصد در سنين 30-20 سال به 4/43 درصد در سنين بالاي 60 سال مي¬رسيد. شيوع اختلال نعوظ در ديابت نوع 1 كمتر از ديابت نوع 2 بود (6/1= Odds Ratio). مدت ابتلاي 5-1 سال در مقايسه با مدت ابتلاي 11-6 و 30-12 سال با شيوع كمتر اختلال نعوظ همراه بود (Odds Ratio به ترتيب معادل 5/1 و 3/2). بروز اختلال نعوظ در افرادي كه به خوبي تحت كنترل قند نبودند، افزايش چشمگيري داشت. در مقايسه بين كنترل قند خوب و كنترل متوسط و ضعيف، Odds Ratio به ترتيب برابر 6/1 و 07/2 بود. نتيجه گيري: اختلال نعوظ در مردان ديابتي شايع است. مطالعات تحليلي تكميلي بر روي عوامل خطر موثر بر اختلال نعوظ و ارتباط اين عارضه با ساير عوارض ديابت توصيه مي¬شود.
کلید واژگان :ديابت مليتوس، اختلال نعوظ، ميكروواسكولار، جنسي
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک