گلیم ژنده به مثابه هنر بازیافت

دوری از اسراف و توصیه به قناعت از مهم‌ترین اندرزهای دینی و ادبی در فرهنگ ایرانی- اسلامی است. شیخ اجل، سعدی شیرازی، باب سوم از کتاب گلستان و ششم از بوستان را به این مهم اختصاص داده است. « ای قناعت، توانگرم گردان که ورای تو هیچ نعمت نیست»(گلستان سعدی، باب قناعت) در روزگاری که مسائل زیست محیطی، توسعه پایدار و در مقیاس ملی اقتصاد مقاومتی مطرح است، ضروریست فرهنگ مصرف رایج کنونی، در تمامی زمینه‌ها آسیب شناسی و بازنگری شود. ایران کشوریست که بسیاری از بحران‌ها را از سر گذرانیده و باز هم جانی تازه یافته است. مطالعه سبک زندگی پیشینیان و گنجاندن الگوها در ظرف زمان حال راهی برای برون رفت از مشکلات است. درایت و تدبیر هنرمندان این سرزمین در تولید صنایع دستی موجب شکوفایی اقتصاد بوده و هست. مقاله پیش‌رو در پی آن است که یکی از انواع دست‌بافته‌های سنتی استان قزوین، «گلیم ژنده» را به عنوان یکی از مصادیق هنر بازیافت معرفی نماید. هدف از نوشتار حاضر جلب نظر پژوهشگران به ظرفیت‌های بازیافتی و درآمدزای نهفته در «ژنده گلیم» یا «گلیم ژنده» ایرانی است. سؤال اصلی پژوهش این است که شاخصه‌های بازیافتی «گلیم ژنده» چیست؟ مطالعات کتابخانه‌ای منابع گوناگون داده‌های خام تحقیق را فراهم آورد. بخشی دیگر از اطلاعات، حاصل ثبت مشاهدات نگارنده از بافته نامبرده است. نتایج پژوهش حاکی از این است که افزایش میزان تولید «گلیم ژنده» با در بر داشتن شاخصه‌های هنر بازیافتی می‌تواند منجر به رونق تولیدات روستایی و ترویج فرهنگ صحیح مصرف شود.

گلیم ژنده، هنر بازیافت، بوئین زهرا، فرهنگ صحیح مصرف، مواد دور ریختنی