سنجش وضعیت کلانشهر تهران بر مبنای شاخص های شهر فراگیر

مطابق با پارادایم جدید شهری، استفاده از سیستمهای نوآورانه از جمله ایجاد شهرهای فراگیر با سیستمهای همگرای هوشمند، راه حلی برای غلبه بر این مشکلات شهری است. شهر فراگیر از شهرهای آیندهای است که در آن فضاهای فیزیکی و فضاهای الکترونیکی همگرا میشوند. به لحاظ ساختاری، شهر فراگیر متشکل از مکان، فضا، فناوری اطلاعات و ارتباطات و انسان است. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و به لحاظ ماهیت و روش تحقیق، توصیفی-تحلیلی است. از بررسی مبانی نظری 15 بعد و 77 شاخص تعیین و دادههای مورد نیاز پژوهش از طریق سالنامه آماری و گزارشهای منتشره سازمان فناوری اطلاعات و ارتباطات ایران گردآوری شدند. امتیازدهی دادهها به صورت وجود کامل شاخص) 1 ،) وجود نیمه و ناقص شاخص) 0.5 ( و نبود شاخص )صفر( در نظر گرفته شد و در نرم افزار اکسل تحلیل شدند. نتایج پژوهش حاکی از آن است که وضعیت کلانشهر تهران از نظر پراکنش شاخصهای شهر فراگیر بسیار نامناسب است. ابعاد بهداشت و درمان، حکمروایی، فرهنگ و گردشگری، آموزش، مسکن، حملونقل، زیرساختار، شهروندان، تجارت، سیستم مالی به ترتیب بیشترین کمبودها )زیر 50 درصد( را دارند. ابعاد خدمات، محیط زیست، شبکه انرژی و شبکه آب به ترتیب تنها بخشهایی هستند که وضعیت شاخصها)بالای 50 درصد( در آنها به مراتب بهتر است. بهطور کلی طبقهبندی ابعاد نشان داد که 13.33 درصد ابعاد در وضعیت خیلی خوب، 13.33 درصد در وضعیت خوب، 20 درصد در وضعیت متوسط، 40 درصد در وضعیت ضعیف و 13.33 درصد در وضعیت بسیار ضعیف قرار دارند. موجودیت شاخصها نیز نشان داد که 33.76 درصد شاخص به طور کلی وجود ندارند. 42.85 درصد از شاخصها به صورت ناقص و تنها 23.37 درصد از شاخصها به صورت کامل وجود دارند. در نهایت اولویتبندی توسعه شاخصها برای ایجاد شهر فراگیر در کلانشهر تهران ارائه شد. نتایج این تحقیق میتواند در زمینه اولویتهای توسعه شهر فراگیر در کلانشهر تهران به کار رود.

شهر فراگیر، فناوری اطلاعات و ارتباطات، شهرهای آینده، پایداری، کلانشهر تهران