ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺧﺎرﺟﯽ ﺑﻌﻨﻮﺍن ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺧﻂﻣﺸﯽ روش ﻫﺎ، ﺗﺪﺍﺑﯿﺮ، ﻫﺎ و ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﻮﺍﺿﻌﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ دوﻟﺖ در ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﺍﻣﻮر ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﺎرﺟﯽ در ﭼﺎرﭼﻮﺏ ﺍﻫﺪﺍف ﮐﻠﯽ ﻧﻈﺎم ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺍﻋﻤﺎل ﻣﯽ ﻋﺮﺻﻪ ﻧﻤﺎﯾﺪ، ﺑﺮ ﺍﺻﻮﻟﯽ ﺛﺎﺑﺖ و ﭘﺎﯾﺪﺍر ﺍﺳﺘﻮﺍر ﺍﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﯿﻦ ﻫﺎی ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ رﺍﻫﻨﻤﺎی رﻓﺘﺎر و ﮐﻨﺶ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺧﺎرﺟﯽ ﻗﺮﺍر ﻣﯽ ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ .در ﺍﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎده ﺍز روش - ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ و ﺑﻪ ﺷﯿﻮه ﺗﺤﻘﯿﻖ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺍی و ﺍﯾﻨﺘﺮﻧﺘﯽ ﺑﺪﻧﺒﺎل ﭘﺎﺳﺦ ﻓﺮﺿﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺍل ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﻟﻔﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻫﺎی ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﺤﻮری و ﻣﺤﻮری در ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺧﺎرﺟﯽ ﺟﻤﻬﻮری ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﯾﺮﺍن در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﺎل 1384ﻫﺎی 1394ﺗﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮده ﺍﺳﺖ؟ و در ﭘﺎﺳﺦ ﺍﺷﺎره ﮐﺮدﯾﻢ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺮﺍﺳﺎس ﺍﺻﻮل ﻣﺪون ﻗﺎﻧﻮن ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺟﻤﻬﻮری ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﺻﻮﻟﯽ ﻫﻤﭽﻮن ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺍز ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﯿﻦ و ﻣﺤﺮوﻣﺎن، ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﮑﺒﺎرﮔﺮﺍن و ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪﺍن، ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺍز ﺍﺗﺤﺎد ﺍﻣﺖ ﺍﺳﻼﻣﯽ و ﺷﯿﻌﯽ و ﻣﺘﺄﺛﺮ ﺍز ﺍوﺿﺎع ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﺘﺸﻨﺞ ﺧﺎورﻣﯿﺎﻧﻪ، روﯾﮑﺮد ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺧﺎرﺟﯽ ﻣﺎ ﺑﻄﻮرﮐﻠﯽ ﺳﻤﺖ ﺍﻣﻨﯿﺖ وﺳﻮی ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ و ﺑﻪ ﺗﺒﻊ ﺁن دوﻟﺖ ﻣﺤﻮری دﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺟﺴﺘﮕﯽ ﺍﯾﻦ روﻧﺪ در ﻫﺎی ﻧﻬﻢ و دﻫﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮده ﺗﺎ ﺟﺎﺋﯿﮑﻪ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺧﺎرﺟﯽ ﺍﯾﺮﺍن در ﺍﯾﻦ دورﺍن ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﮔﻔﺘﻤﺎن ﺁن دوﻟﺖ، ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﺟﻬﺎن و ﺍﯾﺠﺎد ﻓﻀﺎﯾﯽ ﺍﻣﻨﯿﺘﯽ در ﺍﻃﺮﺍف ﮐﺸﻮر ﻣﺎ در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﮔﺮدﯾﺪ و ﺑﺠﺎی ﭘﯿﺸﺒﺮد ﺳﯿﺎﺳﺘﯽ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺍی و ﺍﻗﺘﺼﺎدی ﺑﺎ ﯾﮏ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺗﻬﺎﺟﻤﯽ ﻫﻤﺮﺍه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﻮد ﺁن در ﺑﺤﺚ ﻫﺴﺘﻪ ﻗﻄﻌﻨﺎﻣﻪ ًﻋﻤﻼ ﺍی و ﺗﺼﻮﯾﺐ ﻫﺎی ﺷﻮرﺍی ﺍﻣﻨﯿﺖ ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﯽ ﻣﺎ ﺑﻮد و در ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ دوﻟﺖ ﯾﺎزدﻫﻢ ﺑﺎ ﺷﻌﺎر ﺗﻌﺎﻣﻞ ﺳﺎزﻧﺪه ﺑﺎ دﻧﯿﺎ و دﻧﺒﺎل ﮐﺮدن روﯾﮑﺮدی ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ ﺁﻣﯿﺰ در ﺟﻬﺖ ﺣﻞ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﻣﻨﯿﺖ 5+1 ﺍی ﺑﺎ ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺍز ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺧﺎرﺟﯽ ﻣﺤﻮر ﮐﺎﺳﺘﻪ ﺷﺪ و در ﻓﻀﺎی ﭘﺴﺎﺑﺮﺟﺎم ﺍﻫﺪﺍف ﺳﯿﺎﺳﺘﻤﺪﺍرﺍن ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻌﺎﻣﻞ ﺍﻗﺘﺼﺎدی ﺑﺎ دﻧﯿﺎ در ﺟﻬﺖ ﺍﯾﺠﺎد ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺧﺎرﺟﯽ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﺤﻮر و در ﺟﻬﺖ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﯽ و دﻧﺒﺎل ﻧﻤﻮدن دﯾﭙﻠﻤﺎﺳﯽ ﻓﻌﺎل ﺗﻮﺳﻌﻪ.
کلید واژگان :ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺧﺎرﺟﯽ، ﺟﻤﻬﻮری ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﯾﺮﺍن، ﺍﻣﻨﯿﺖ، ﺗﻮﺳﻌﻪ
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک