ارزيابي همگرايي روش هاي آزمايشگاهي و ميداني برآورد آمادگي قلبي- تنفسي در زنان و مردان ورزشكار

هدف از اجراي پژوهش حاضر، ارزيابي همگرايي چهار روش ميداني و آزمايشگاهي برآورد آمادگي قلبي- تنفسي در زنان و مردان ورزشكار بود. بدين منظور از ميان زنان و مردان دونده استقامتي كار و فوتباليست 20 تا 30 ساله،60 فرد سالم(30 زن و 30 مرد) به عنوان نمونة نهايي انتخاب گرديد. آزمودني ها دو پروتکل تمريني را در شرايط ميداني و آزمايشگاهي (رطوبت نسبي ۴۳ % و درجة حرارت 25) اجرا کردند. براي برآورد مقادير آمادگي قلبي- تنفسي از چهار روش برآورد استفاده شد و براي ارزيابي همگرايي روش ها از روش بلاند- آلتمن استفاده گرديد. نتايج بدست آمده از پژوهش حاضر نشان داد كه بين مقادير حداکثر اکسيژن مصرفي برآورد شده از روش مبنا(پروتکل نوارگردان بالك- وير) و روش مبتني بر ضربان قلب و وزن بدن آزمودني ها، در زنان و مردان ورزشكار همگرايي قابل قبولي در محدوده 95% وجود دارد. همچنين بين پروتکل نوارگردان بالك- وير و دو روش جدول برآورد مقادير حداکثر اکسيژن مصرفي و معادله پيشگوي فرانك هورويل در برآورد مقادير حداکثر اکسيژن مصرفي در زنان و مردان ورزشكار همگرايي قابل قبولي در محدوده 95% مشاهده نشد.

حداكثر اكسيژن مصرفي، همگرايي، روش آزمايشگاهي و ميداني، زنان و مردان فعال