زمين خواري و ارتباط آن با الگوي مصرف در خانوارهاي ايران، مطالعه موردي خانوارهاي استان يزد

زمين‌خواري اگرچه پديده‌اي است كه از ديرباز همواره و تقريباً در همه جوامع وجود داشته و در اين راستا مطالعات متعددي نيز در ايران و ساير كشورهاي جهان صورت گرفته است، اما شايد كمتر مطالعه‌اي را بتوان يافت كه در آن به ارتباط ميان الگوي مصرف و زمين‌خواري پرداخته باشد. اين در حالي است كه از نگاه مباني نظري، مي‌توان ارتباطي دو سويه را بين اين دو، زمين‌خواري و الگوي مصرف، تصور نمود. از يك‌سو، فرد زمين‌خوار، از آنجاكه سرمايه هنگفتي را از اين راه كسب مي‌نمايد، براي مصرف خود، خود را ملزم به قيود درآمدي ساير اقشار كه در اقتصاد همواره به عنوان محدوديت تلقي مي‌شود، نمي‌داند و از سوي ديگر، عدم رعايت الگويي از مصرف، متناسب با مصرف با سطح درآمد واقعي، انگيزه فرد را براي دست يازيدن به آنچه به او تعلق ندارد، ترغيب مي‌نمايد، زمين مهمترين منبع تأمين اين درآمد است. اين مقاله كوشيده است تا با بررسي پديده زمين‌خواري در استان يزد از ديدگاه شهروندان و مسئولان اين استان، اين موضوع را مورد ارزيابي و كنكاش قرار دهد. 600 نفر از شهروندان اين استان و 40 نفر از مسئولين، حجم نمونه اين پژوهش را تشكيل مي‌دهد. نتايج اين پژوهش نمايانگر آن است كه از نگاه هر دو گروه، زمين‌خواران را افرادي از طبقه مرفه و پردرآمد جامعه تشكيل داده و بيش از 90 درصد پاسخگويان به اين امر اذعان دارند.

زمین خواری، الگوی مصرف، خانوارهای ایرانی