هندسه معناگرا؛ شکلگیری شهرسازی و معماری اسلامی

رفته رفته با توجه به دگرگونی تکنولوژی و صنعتی شدن عصر جدید جوامع اسلامی دچار اختلاف طبقاتی مشهودتری شدند به طوری که فقر گروه عمده ای از جامعه و افت فرهنگ اصیل اسلامی و کمرنگ شدن هویت اصول پایه ای اسلام یعنی امنیت و عدالت و رفاه را تحت شعاع قرار داد و تغییر این مفاهیم ، اصول معماری اسلامی را در پاره ای از موارد دگرگون ساخت. در دوران اسلامی شهرهای هندسی و منظم باستان دستخوش تغییراتی قرار گرفت و بصورت نامنظم در آمد اما معماری تک بناها به صورت گذشته باقی ماند و تنها بر آنها لباس اسلامی پوشاندند و در آن تناسب و مرکز گرایی و تقارن حفظ شد و بنا در محور اصلی قرار می گرفت و همه چیز از باعث می شود که انسان در عین سکون در فضای ساکن احساس حرکت در عالم معنا کند با وجود اینکه اصولی همچون پرهیز از بیهودگی و استفاده از اصول مهندسی ناب همچنان حفظ شده اما در مورد تزئينات بناهای اسلامی می توان گفت بجز مواردی خاص که طرح قربانی تزئینات عجیب می شود (در سرزمین اعراب) و صورت کلی بلحاظ معنا گرایی و انتزاعی شدن فضاها و وجود عصر مدرن بر خلاف گذشته، بناهای عاری از تزئینات وسيع و فاخرانه ساخته می شوند و ساختمان همراه با معناگرایی مطلق ساخته شده و نمادها و سمبلهای اسلامی بصورت زیرکانه ای ایدههای اصلی طرح را می سازد. روش تحقیق این پروژه با توجه به ماهیت بحث توصیفی – تحلیلی و در بستر مطالعات کتابخانه ایست.

تحولات شهرسازی، اصول معماری اسلامی، معناگرایی