توضیحات :
امروزه در کنار سرمایه های انسانی و اقتصادی، سرمایه دیگری به نام سرمایه اجتماعی (social capital) نیز مورد توجه قرار گرفته است. سرمایه اجتماعی، یا بعد معنوی یک اجتماع، میراثی تاریخی است که از طریق تشویق افراد به «همکاری» و «مشارکت» در تعاملات اجتماعی، قادر است به حل میزان بیشتری از معضلات موجود در آن اجتماع، فائق آید و حرکت به سوی رشد وتوسعه شتابان اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و ... را امکان پذیر سازد. افرادی که از نظر برقراری ارتباط با جامعه دچار مشکل هستند، اغلب دچار افسردگی می شوند. محققان طی تحقیقاتی ثابت کرده اند که مسئله ی افسردگی رابطه ی مستقیمی با روابط اجتماعی فرد دارد. عده ای منشأ سرمایه اجتماعی را ساختار اجتماعی می دانند و عده ای دیگر، ویژگی ها و یا هنجارهای اجتماعی محسوب می کنند. نتیجه و اثر سرمایه اجتماعی را عموما بر تقویت هماهنگی و همکاری بین افراد یک گروه و سازمان با یکدیگر می دانند که به صورت منبع مولّد مزیت و یا بازدهی در روابط اجتماعی از آن نام می برند. سرمایه اجتماعی را عموما ترکیبی از اعتماد، هنجارهای متقابل اجتماعی و شبکه ارتباطی می دانند، با این تفاوت که فوکویاما معتقد است که: هنجارهای متقابل، سرمایه اجتماعی را تولید می کنند و آن نیز به نوبه خود، اعتماد و جامعه مدنی را به وجود می آورد. در این مقاله سعی شده ضمن تبیین سرمایه اجتماعی، به ابعاد آن و رابطه سرمایه اجتماعی را با ارتباطات گروهی و فردی تشریح گردد و نهایتا راهکارهای کاربردی درخصوص موضوع ارائه می شود.
