ارتباط‌گرایی، به‌عنوان پارادایم جدید يادگيري در عصر ديجيتال است. عصري كه فناوری‌های رسانه‌ای اعم از نرم‌افزارهای اجتماعی، ارتباطات پيچيده و گسترده‌ای را فراهم مي‌كند. با وجود شبکه‌های یادگیری، در هر جا و مكاني، یادگیرندگان ديگر متكي به نظريات صرف اساتید نيستند بلكه مستقيماً مي‌توانند به کمک رسانه‌های اجتماعی مانند وبلاگ‌ها، ويكي، فیس‌بوک و غيره با آن‌ها ارتباط برقرار كنند و به تبادل آرا بپردازند.
در چنين شرايطي يادگيرندگان توانايي تولید و بازتولید محتوا را دارند و می‌توانند به‌عنوان شبکه‌ای از گره‌های پویا با یکدیگر در تعامل باشند. در كانون ارتباط‌گرايي اين انديشه وجود دارد كه يادگيري، پديده‌ای شبكه‌اي است و به‌واسطه فناوري‌ها و اجتماع شكل می‌یابد و هدايت مي‌شود. به همین منظور، با گسترش نقش رسانه‌های اجتماعی در آموزش و یادگیری، محققان تلاش کرده‌اند تا با هدف افزایش کارایی و ایجاد تعامل هرچه بیشتر بین اساتید و فراگیران، نظریه ارتباط‌گرايي را تبیین نمایند.
