توضیحات :
در طول عصرهای متمادی، علی الخصوص عصر حاضر «ارتباطات » به عنوان سرمایه اجتماعی در کنار سرمایه های طبیعی، تکنولوژی و انسانی اهمیت فوق العاده یافته است. بدین منظور هر مدیری باید کوشش کند تا با ایجاد ارتباط دو جانبه مثبت همراه با حسن تفاهم و احساس رضایت متقابل و سازنده به وجود آورد و با تأمین نیازهای مادی و معنوی افراد سبب ایجاد تفاهم، احساس رضایت و خرسندی متقابل کارکنان و کارگران با یکدیگر شده و زمینه انگیزش و رشد یافتگی افراد را در جهت رسیدن به اهداف سازمان فراهم سازد. از طرفی چکيده تمامى اديان آسمانی و حاصل زحمات تمامى انبياى الهى، اسلام است. اسلامى که با (الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلاَمَ دِيناً ) كامل شد و نعمت را بر انسان تمام كرد. اين اسلام پس از وفات پیامبر اکرم (ص) دچار كمبود‌ها، انحرافات، و گرفتار مصائبى شده بود که با شروع حکومت و رهبری پیامبرگونه حضرت علی (ع) به جایگاه اصلی خویش بازگشت. حکومت آن حضرت همانند دیگر حکومت ها نیاز به مدیران و امیرانی دارد که با دارا بودن مهارت های ارتباطی مؤثر، بایستی رضایت و خرسندی کارکنان و ارباب رجوعان را فراهم آورد و همچنین با ایجاد چنین ارتباط مؤثر و دوسویه حکومت را در نیل به اهداف خود یاری رساند. از این رو در این مقاله سعی شده است تا با تشریح ابعاد ارتباطات و مهارت های ارتباطی به نقش آن در دوران حکومت حضرت علی (ع) پرداخته شود.
