شیوه های آشنایی زدایی از صفت در مثنوی معنوی

مولوي، در شعر زباني خاص دارد و ذهن ناخودآگاه وي براي تأثيرگذاريِ عاطفيِ مضاعف بر روحِ مخاطب، از ترفندها و شگردهاي گوناگون استفاده مي كند. اين مقاله، تحقيقي دربارة زبان شعري مولوي در «شيوه هاي كاربرد صفت در مثنوي معنوي» است كه بر اساس نظريه¬هاي فرماليستي از طريق «آشنايي زدايي» تنظيم شده است. بارزترين شيوة آشنايي زدايي، عدول از كاربرد معمول و مرسوم لفظ و معناست تا به اين طريق جهان متن در نظر مخاطب به گونه اي غريب و بيگانه سازي شود كه گويي موضوع و محتواي متن ادبي پيش از اين وجود نداشته است. اين شگرد موجب به تعويق افتادن و گسترش معناي متن و نتيجتاً به التذاذ و اقناع روحي و بهره¬وري بيشتر مخاطب از جهان متن، منتهي مي‌شود.

مولوي، مثنوي معنوي، صفت، آشنايي¬زدايي.