سياست هاي ارزي به عنوان ابزاري قدرتمند در ميان سياست هاي اقتصادي دولت، مي توانند تاثيرات معني داري بر متغيرهاي مختلف اقتصادي از جمله صادرات داشته باشند. در اين ميان، نرخ ارز متغيري است که چگونگي سياستگذاري در زمينه آن، متغيرهاي کلان اقتصادي و بويژه صادرات غير نفتي را متاثر مي سازد. لذا با توجه به ارتباط تنگاتنگ صادرات با سياست هاي ارزي و نقش حساسي که سياست پيمان ارزي و سياست تک نرخي ارز در توسعه صادرات غيرنفتي کشور در سه دهه گذشته بپردازيم. سوال اساسي که در اين خصوص مطرح مي شود، اين است که آيا اين سياست ها در راستاي رشد صادرات غير نفتي صورت گرفته است؟ در اين مطالعه، تلاش مي شود تا در پاسخ به اين سوال اساسي، نقش پيمان ارزي و سياست تک نرخي ارز بر اين بخش صادرات کشور به صورت کمي برآورد گردد. به همين منظور، با به کارگيري روش خودرگرسيون برداري با وقفه هاي گسترده (ARDL) و با استفاده از داده هاي آماري سه دهه گذشته، مدلي براي عرضه صادرات غير نفتي کشور تخمين زده شده است. يافته هاي اين پژوهش نشان مي دهد در طول تمامي سالهاي مورد بررسي (1387-1356) با اجراي سياست پيمان سپاري ارزي، سطح صادرات غير نفتي کاهش يافته، اما سياست تک نرخي شدن ارز تاثير مثبتي بر افزايش صادرات غير نفتي ايران داشته است.
کلید واژگان :صادرات غير نفتي، نرخ ارز، سياست هاي ارزي، سياست پيمان ارزي، سياست تک نرخي ارز
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک