گياه داروئي آويشن کرماني (Thymus caramanicus Jalas) يکي از گونه هاي معطر و دائمي موجود در ايران است. به منظور مقايسه عملکردهاي کمي و کيفي اين گونه در شرايط مختلف مکاني و زماني، آزمايشي طي سالهاي 1388-1385 در استان اصفهان و در دو ايستگاه تحقيقاتي قهيز داران و شهيد فزوه اصفهان در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با 3 تكرار به اجرا درآمد. گياهان در چهار مرحله رشدي شامل آغاز گلدهي، اواسط گلدهي، گلدهي کامل و بذردهي برداشت گرديدند. نتايج نشان داد که اثر محل کاشت و زمان برداشت بر عملکرد ماده خشک، عملکرد اسانس و عملکرد دو ترکيب فنولي تيمول و کارواکرول معني دار بود. همچنين اثر متقابل سال در مکان، سال در مرحله برداشت و مکان در مرحله برداشت بر اين صفات معني دار شدند. در اين گونه بيشترين عملکرد خشک (7/2767 کيلوگرم در هکتار)، عملکرد اسانس (33/36 کيلوگرم در هکتار) و عملکرد کارواکرول (95/28 کيلوگرم در هکتار) در مرحله بذردهي مشاهده شد که تفاوت معني داري با ساير مراحل نشان داد. همچنين بيشترين درصد اسانس (57/1 درصد) و عملکرد تيمول (03/3 کيلوگرم در هکتار) در مرحله گل دهي کامل حاصل شد. اثر متقابل سال در مکان در مرحله برداشت نشان داد که در مجموع بيشترين عملکرد خشک (3350 کيلوگرم در هکتار) در مرحله بذردهي سال اول ايستگاه قهيز داران و بالاترين درصد اسانس در مرحله گلدهي کامل سال دوم ايستگاه شهيد فزوه (7/1 درصد) مشاهده شد. بالاترين عملکرد کارواکرول نيز مربوط به مرحله بذردهي و بالاترين عملکرد تيمول نيز در مرحله گلدهي کامل سال اول ايستگاه قهيز (5 کيلوگرم در هکتار) مشاهده گرديد. در مجموع نتايج نشان داد كه آويشن کرماني سازگاري مناسبي در حالت زراعي نداشته و در شرايط اقليمي متفاوت با اقليم اصلي خود رشد مناسبي ندارد.
کلید واژگان :آويشن کرماني، اسانس، عملکرد، مرحله برداشت،T. caramanicus
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک