مسكن به عنوان يك نياز اساسي و يكي از اجزاي اصلي بافت كالبدي سكونتگاه ها نقش اساسي در شكل گيري ساختار فضايي و هويت معماري روستايي دارد و مهمترين معيار رضايت مندي از مسكن در استحكام آن خلاصه مي شود. با توجه به ناپايدار بودن عرصه جغرافيايي كشور در رابطه با سانحه طبيعي زلزله، مواردي از قبيل عدم رعايت ضوابط فني، استفاده از مصالح ساختماني سنتي و غير مقاوم و فرسوده بودن مساكن منجر به آسيب پذيري بيشتر سكونتگاه هاي روستايي در برابر زلزله شده است. هدف اين تحقيق، بررسي نقش اعتبارات مسكن ارايه شده در مناطق روستايي در كاهش آسيب پذيري آن در برابر زلزله با بهبود شرايط فيزيكي مساكن است. به اين منظور داده هاي مورد نياز با استفاده از پرسشنامه و مصاحبه گردآوري شده و از آزمون هاي آماري ويلكاكسون (براي تحليل تفاوت دوره قبل و بعد)، فريدمن و كاي دو، T تك نمونه اي و همبستگي براي تحليل داده ها بهره گرفته شد. نتايج حاصل از تحليل داده ها نشان دهنده تفاوت كاملا معنادار در دوره قبل و بعد از استفاده از اعتبارات مسكن در مولفه هاي كالبدي تاثيرگذار در كاهش آسيب پذيري مسكن است كه ميانگين رتبه اي فريدمن و ضريب كاي دو نيز اين تفاوت را به نفع دوره بعد و بهبود شاخص ها نشان مي دهد. از طرفي ديگر، تحليل ميانگين عددي حاصل از محاسبه مولفه هاي كالبدي تاثيرگذار در كاهش آسيب پذيري در دوره بعد از استفاده از اعتبارات مسكن مبين بالابودن ميانگين در كليه محورهاي مورد نظر تحقيق از ميزان متوسط است.
کلید واژگان :آسيب پذيري كالبدي، اعتبارات مسكن روستايي، مقاوم سازي، زلزله
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک