هدف تحليل روابط بين مؤلفه هاي يادگيري سازماني و توانمندسازي روان شناختي با رضايت شغلي كاركنان است. اين پژوهش كاربردي و از نوع توصيفي و همبستگي است. جامعه آماري شامل كليه كاركنان دانشگاه كردستان به تعداد 198 نفر، كه نمونه اي به حجم
116 نفر از كاركنان به شيوه نمونه گيري طبقه اي نسبي انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده ها پرسش نامه يادگيري سازماني نيفه ( 2001 )، توانمندسازي روانشناختي وتن و كمرون ( 1998 ) و رضايت شغلي مينه سوتا ( 1967 ) بود. نتايج تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از تحليل مسير نشان داد كه تمام مؤلفه هاي يادگيري سازماني به استثناي توسعه شايستگي هاي كاركنان و چشم انداز مشترك و نيز تمام مؤلفه هاي توانمندسازي روان شناختي ارتباط معني داري با رضايت شغلي داشتند. هم چنين سه مؤلفه احساس خودمختاري، احساس تأثير و احساس اعتماد نقش ميانجي را در ارتباط بين سازوكارهاي يادگيري سازماني و رضايت شغلي ايفا مي كردند.
