تحلیلی برآسایش اقلیمی و برنامه ریزی گردشگری موردشناسی؛ سیستان وبلوچستان

گردشگري منشور كثير الوجهي است كه هر وجه از آن، جنبه هايي از زندگي و نيازهاي جامعه انساني را متأثر و مرتفع مي سازد و بنا به ماهيت خود اين صنعت نه تنها داراي كاركردهاي متعددي است، بلكه داراي اشكال متنوعي نیز مي باشد. استان سیستان و بلوچستان با جاذبه های گردشگری فراوان تاریخی، طبیعی و فرهنگی از متنوع ترین استان های کشور در این زمینه است. در این پژوهش گردشگری استان با دو رویکرد متفاوت بررسی، تلفیق و در نهایت برنامه ریزی شده است. ابتدا سیستان و بلوچستان با دو روش ارزیابی کیفی و روی هم گذاری نقشه های موضوعی طبیعی و انسانی با استفاده از GIS ناحیه بندی گردید و در تحلیل کارکردی آن 7 ناحیه گردشگری در سطح استان شناسایی شد. سپس جهت شناسایی شرایط آسایش اقلیمی در هر ناحیه، یک ایستگاه سینوپتیک انتخاب(بخاطر وجود یک ایستگاه سینوپتیک در هر ناحیه که داده های کاملی داشتند) و با روش های مختلف آسایش اقلیمی سنتی مانند ترجونگ و جدید در محیط نرم افزار بیوکلیما تحلیل گردید و در نهایت تقویم اقلیمی متناسب گردشگری برای هر یک از نواحی هفتگانه ارائه گردید. نتایج حاصل از تحلیل این شاخص ها نشان دهنده آن است که ناحیه گردشگری چابهار از پتانسیل بسیار زیادی در توریسم زمستانی(ژانویه، فوریه و مارس) برخوردار می باشد. در عین حال ناحیه گردشگری زاهدان در ماه های مهر، فروردین و اردیبهشت (اکتبر، آوریل و می)دارای شرایط مناسب زیست اقلیمی می باشد. ناحیه گردشگری زابل در ماه های اسفند، فروردین و مهر (مارس، آوریل و اکتبر) از هوای مناسبی جهت مسافرت برخوردار است و همچنین ماه های فروردین، اردیبهشت، شهریور و مهر (آوریل، می، سپتامبر و اکتبر) در ناحیه خاش دارای شرایط زیست اقلیمی مناسبی جهت پذیرش گردشگران می باشد. در مجموع می توان گفت در بهار و پاییز نواحی شمالی استان( زابل، زاهدان و خاش)و در زمستان نواحی جنوبی استان (بطور خاص چابهار و تا حدودی سرباز و نیکشهر) شرایط آسایش اقلیمی مناسبی را به منظور برنامه ریزی های توریستی دارا می باشند.

نواحی گردشگری، شرایط زیست اقلیمی، برنامه ریزی توریسم، شاخص های بیوکلیماتیک، سیستان و بلوچستان.