فراهم نمودن زمینه برخورداري از خدمات مختلف رفاهي و زیربنایی، تسهيلات اجتماعي، فرهنگي و بهداشتي از اساسي‌ترين شاخص‌هاي برنامه‌ريزي در هر واحد برنامه‌ريزي و بويژه مناطق روستايي است. هدف از انجام اين پژوهش بررسي درجه توسعه‌يافتگي مناطق روستايي استان سيستانوبلوچستان براي سطوح شهرستان و بخش، در دو مقطع زماني 1385 و 1375 مي‌باشد. برهمين اساس 35 شاخص توسعه در 5 گروه شاخص‌هاي؛ جمعيتي، زيربنايي، اقتصادي، اجتماعي ـ فرهنگي و بهداشتي- درماني تعريف و به روش تاكسونومي‌عددي مورد تحليل قرار گرفته‌است. نتايج حاصل از تحلیل یافته¬ها بیانگر آن است که در مقطع زماني 1375 اغلب روستاهاي استان در طبقه مناطق نيمه‌توسعه‌يافته و توسعه‌نيافته قرار داشته اند، به طوري كه تنها 14 درصد از روستاهاي استان در نقاط برخوردار و 86 درصد در محدوده نيمه‌توسعه‌يافته و توسعه‌نيافته بوده اند. علاوه بر آن شكاف توسعه‌اي بين‌شهرستاني و بين‌بخشي نيز در آن مشهود است. توسعه نواحي روستايي استان در مقطع زماني 1385 به جز در شهرستان زابل و بخش‌هاي تابعه آن، در سایر شهرستان ها و بخش ها نشان دهنده آن است که این روند رو به رشد‌بوده است. به طوري كه در این سال، 54 درصد روستاها در طبقه توسعه‌يافته ،30 درصد در رديف نيمه‌توسعه‌يافته و 16درصد هم در طبقه‌محروم قرار‌گرفته‌اند. با این وجود نتايج تفصیلی¬تر مبين عدم توازن در اين رشد می باشد؛ بطوري كه تغيير جايگاه و رتبه توسعه یافتگی روستاها، عمدتاً شامل بخش‌هاي مركزي شهرستان ها بوده است. در واقع اين عدم توازن بويژه منجر به اختلاف وضعيت توسعه‌يافتگي مناطق‌روستايي بخش‌مركزي هر شهرستان با ساير بخش‌هاي آن شده‌است. اين مهم بيانگر پابرجا بودن عدم تعادل¬هاي منطقه‌اي و در عین حال عدم توزيع يكنواخت امكانات در منطقه مي‌باشد.
کلید واژگان :توسعه روستایی، تاكسونومي عددي، شاخص‌هاي توسعه، سيستانوبلوچستان.
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک