اين پژوهش به سنجش و تطبيق ميزان سرماية اجتماعي در روستاي تربقان به عنوان روستاي
در حال ادغام و روستاي رزقآباد به عنوان روستاي مستقل پرداخته است. روش تحقيق،
تحليلي توصيفي و بر استفاده از طيف پنج گزينهاي ليكرت استوار بوده است. نتايج تحليل
يافتهها نشان ميدهد که سرماية اجتماعي در روستاهاي پيراموني در حال ادغام در شهر نسبت
به روستاهاي مستقل در سطح پايينتري قرار دارد. نتيجة کلي آن است که ادغام اين روستاها
در شهر، به تهي شدن آنها از سرماية اجتماعي و درون کوچي افراد غير بومي كه اغلب مستعد
انجام فعاليتهاي غير قانوني نيز هستند، منجر خواهد شد كه براي اين روستاها جز تبديل
شدن به نواحي حاشيهنشين شهري و در نتيجه شيوع ناهنجاريهاي اجتماعي، و به دور ماندن
از فرايند توسعه، دستاورد ديگري نخواهد داشت.
