پژوهش حاضر با هدف مقايسه ي ميزان نگراني، اميد و معناي زندگي در مادران كودكان ن اشنوا،
كودكان مبتلا به اوتيسم و كودكان با ناتواني يادگيري انجام گرفت . روش پژوهش توصيفي از نوع علي -
مقايسه اي بود و نمونه مورد مطالعه شامل 169 نفر از مادران اين كودكان بود كه با استفاده از روش
نمونه گيري در دسترس از بين كليه مادران كودكان 6 تا 12 ساله مبتلا به اوتيسم، ناشنوا و ناتوان در
يادگيري شهر اصفهان در سال 1390 انتخاب شدند . براي اندازه گيري متغيرهاي پژوهش از سه پرسش نامه
نگراني پنسيلوانيا، مقياس گرايش به اميدواري بزرگ سالان و پرسش نامه هدف در زندگي استفاده شد .
نتايج نشان داد كه بين ميزان اميد و معناي ز ندگي در بين سه گروه مادران تفاوت معنادار وجود دارد
با افزايش معناي زندگي در مادران كودكان مبتلا به اوتيسم، كودكان ناشنوا و كودكان با .(P<0/01)
ناتواني يادگيري اميد نيز افزايش يافته و نگراني كاهش م ييابد و بالعكس.
