شناخت و درک تفاوت های موجود میان مناطق روستایی از نظر سطح برخورداری آنها از امکانات و زیرساخت های اجتمایی و اقتصادی٬ ضرورتی اجتناب ناپذیر در برنامه ریزی های توسعه ای در سطح کلان و منطقه ای می باشد. این شناخت می تواند به تصمیم گیران و برنامه ریزان در کشف و شناسایی میزان محرومیت مناطق روستایی٬ میزان فاصله وضعیت موجود از اهداف تعیین شده٬ کشف توانمندی های هر منطقه٬ و برنامه ریزی در جهت توسعه متوازن مناطق روستایی کمک نماید.یکی از روش های ارزیابی برای اینگونه مسائل، تکنیکهای تصمیم گیری چند شاخصه میباشد که نوعا بری ارزیابی٬ رتبه بندی و اولویت گذاری چند گزینه بکار گرفته میشوند.این پژوهش با بهره گیری از سه روش تصمیم گیری چند شاخصه یعنی: SAW٬TOPSIS و VIKOR و با استفاده از شاخص های توسعه در حوزه های جمعیتی٬ آموزشی٬ بهداشتی٬ تاسیساتی- زیربنایی٬ سیاسی٬ ارتباطی- اطلاع رسانی و رفاهی٬ به ارزیابی و رتبه بندی دهستان های شهرستان ساری، بر اساس میزان توسعه یافتگی می پردازد. بدین ترتیب که سطح توسعه یافتگی و برخورداری از امکانات رفاهی- خدماتی دهستان های مورد مطالعه در مقایسه با هم، مورد بررسی قرار می گیرد. نتایج این مطالعه نشان می دهد اختلاف قابل ملاحظه ای میان سطوح توسعه یافتگی دهستانهای شهرستان ساری قرار دارد. به گونه ای که دهستان های واقع در مناطق جلگه ای و نزدیک به شهر ساری٬ نسبت به دهستانهای واقع در نواحی جنگلی و کوهستانی٬ به مراتب در سطوح بالاتر رتبه بندی قرار گرفته اند.
کلید واژگان :تصمیم گیری چند شاخصه، توسعه روستایی، برنامه ریزی منطقه ای، ویکور، تاپسیس، شهرستان ساری
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک