هدف: پژوهش حاضر جهت تعيين اثربخشي گروه درماني مبتني بر رابطه والد- کودک(CPRT) بر کاهش علائم اختلال سلوک در دانش‌آموزان دبستاني انجام گرديد. روش: اين مطالعه از نوع شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه مورد مطالعه‌ي آن شامل تمامي دانش‌آموزان پسر 8 ساله‌ي دبستان‌هاي پسرانه شهر اهواز بود. بر اين اساس نمونه‌ها از بين مادران 300 کودک مقطع دوم ابتدايي طي دو مرحله به روش تصادفي ساده انتخاب شدند. در مرحله اول، مادران کودکاني انتخاب شدند که در فهرست رفتاري کودک(CBCL) نمرات فرزندان آن‌ها بالاتر از نقطه برش مواد اختلال سلوک) 64T= ) بود. در مرحله بعد و به منظور انتخاب نهايي، مادران تحت مصاحبه تشخيصي ساخت‌يافته مبتني بر DSM-IV-TR قرار گرفتند. در نهايت 30 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب‌شده و در دو گروه کنترل و آزمايش(15N= ) به صورت تصادفي قرار گرفتند. سپس برنامه گروه درماني مبتني بر رابطه والد- کودک(CPRT) به مدت 70 روز در 10 جلسه‌ي آموزشي 120 دقيقه‌اي براي شرکت‌کنندگان گروه آزمايش اجرا شد. داده‌هاي به دست آمده با استفاده از آمار توصیفی و تحليل کوواريانس تک متغیری مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. یافته‌ها: تحليل داده‌ها نشان داد که گروه آزمايشي در مقايسه با گروه کنترل، پس از پايان جلسات آموزش برنامه گروه درماني مبتني بر رابطه والد-کودک، کاهش معناداري در نمرات مقیاس اختلال سلوک پيدا کرده است (05/0 P<). نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش به نظر می‌رسد که آموزش مهارت‌های ارائه‌شده در جلسات درماني به مادران، از قبيل گوش دادن انعكاسي، محدوديت گذاري درماني، شناسايي و پاسخ‌دهی به احساسات كودكان، بازي درماني کودک محور و نيز دادن حق انتخاب به كودكان از سوي مادران، سبب کاهش علائم و نشانه‌های مرضي اختلال سلوک در کودکان مبتلا می‌شود.
کلید واژگان :گروه درمانی، رابطه والد و کودک، اختلال سلوک، CBCL
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک