روزگار صفويان از نگاه جامعه شناسي و انسا ن شناسي اجتماعي شايسته توجه فراوان است. دوره اي كه در آن بنيان هاي اجتماعي، مذهبي ، تاريخي و جغرافيايي اين مرز و بوم دستخوش دگرگوني هاي فراوان گرديد. پژوهش حاضر، به بررسي يكي از مهم ترين سفرنامه هاي دوره صفوي يعني سفرنامه دلاواله با روش تحليلي توصيفي پرداخته تا ضمن بيان گزارشي ملموس از وضعيت اجتماعي ايران عصر صفوي (بخصوص دوره شا ه عباس) به تحليل مردم نگاري ايرانيان آن روزگار نيز بپردازد. هدف مقاله پاسخ به اين پرسش اصلي است كه برخي از مهم ترين مميزه هاي فرهنگي ايرانيان كه در سفرنامه دلاواله مورد توجه قرار گرفته است، كدامند؟ بنابراين در اين پژوهش كوشش شده آداب ورسوم، عقايد و سنن بومي ايران قرن يازدهم هجري، از نگاه يك بيننده فرنگي معرفي گردد، تا از اين رهگذر برخي نكات ارزشمند و تازه از فرهنگ كهن ايراني استخراج شده در مسير كشف غوامض تاريخي، فرهنگي و ادبي نيز مورد استفاده قرار گيرد.
