مقدمه: تمرين هاي ورزشي مقاومتي سبب افزايش توده ي عضلاني، قدرت و عملکرد عضلات در ديابتي ها ميشوند. سايتوکاين اينترلوکين-۵۱ (۱۵-IL) به عنوان يک فاکتور آنابوليک براي عضله ي اسکلتي عمل مينمايد. هم چنين، ۱۵-IL ميتواند سوخت و ساز محيطي گلوکز را تنظيم کند. هدف پژوهش حاضر، بررسي اثر تمرينهاي مقاومتي مزمن بر بيان و پروتئين ۱۵-IL عضلات اسکلتي در موشهاي صحرايي ديابتي بود. مواد و روشها: موشهاي صحرايي به گروه هاي کنترل سالم، تمرين سالم و كنترل ديابتي ايجاد شده با استرپتوزوتوسين و تمرين ديابتي تقسيم شدند. گروه هاي تمرين براي انجام تمرين مقاومتي، بالا رفتن از يک نردبان ۱ متري با وزنهاي که به دم آنها آويزان بود، را اجرا کردند. بيان ژن ۱۵-IL عضلات نعلي و خم کننده ي بزرگ انگشتان پا به وسيله ي روشReal Time بررسي گرديد. هم چنين ،مقدار پروتئين ۱۵-IL عضلاني با روش الايزا اندازه گيري شد. يافتهها: يافته هاي پژوهش حاضر نشان داد تمرين مقاومتي تحريک آنابوليکي لازم را براي حفظ توده ي عضلاني در گروه ديابتي تمرين درعضله ي خم کننده ي بزرگ انگشتان پا ايجاد نمود. ميزان بيان IL-۱۵ mRNA عضله ي نعلي در گروه ديابتي تمرين افزايش يافته بود. افزايش سطـح پروتئين ۱۵-IL در گروه هاي تمرين سالم و ديابتي در هر دو نوع عضله مشاهده گرديد. نتيجه گيري: به دليل داشتن محتواي ميتوکندريايي بالاتر و قرار گرفتن در مسير اکسيداتيو عضله ي نعلي بيشتر تحت تاثير ديابت قرار ميگيرد. عدم ارتباط بين بيان و پروتئين ۱۵-IL به احتمال زياد به دليل مهارکنندههاي نسخهبرداري و ترجمه اي است که در سکانس ژن ۱۵-IL وجود دارد.
کلید واژگان :آتروفي، ديابت ايجاد شده با STZ، تمرين مقاومتي ،۱۵-IL، عضله اسکلتي
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک