تحليل فضایی نماگرهای توسعهی فرهنگی استان هرمزگان با استفاده از مدلهای برنامهریزی

در سالهای اخیر مطالعات فراوانی در زمینه ی توسعه انجام شده که همه ی آنها بر محور توسعه ی اقتصادی نیست، بلکه ایدهی نقش فرهنگ در توسعه- یا به عنوان یکی از مباحث توسعه- مطرح گردیده است. پژوهش حاضر از نوع تحقیقات تحلیلی- کاربردی است که در آن بر اساس مدلهای تاکسونومی عددی و تاپسیس به تحلیل یافته های مورد نظر اقدام شده است. اطّلاعات مورد نیاز به شیوهی میدانی و کتابخانه ای جمع آوری گردیده و بر اساس 14 شاخص مختلف که در این تحقیق برای سنجش توسعهیافتگی فرهنگی استان هرمزگان در نظر گرفته شده، تحلیل شده اند. نتایج یافته ها نشاندهنده ی آن است که بر اساس روش تاپسیس، شهرستان ابوموسی 9 و کسب رتبه ی اوّل / با ضریب توسعه یافتگی 41 9 و کسب رتبه ی یازدهم به عنوان / بهعنوان توسعه یافته ترین شهرستان و خمیر با ضریب توسعه یافتگی 93 محرومترین شهرستان در مقایسه با دیگر شهرستانهای استان شناخته شده اند. همچنین طبق رتبه بندی با 9 برخوردارترین شهرستان و / استفاده از مدل تاکسونومی عددی، بندرعباس با ضریب توسعه یافتگی 66 7 محرومترین شهرستان معرّفی شده است. آن چه کاملاً مشهود است / خمیر با ضریب توسعه یافتگی 91 وجود نابرابری فاحش میان شهرستانهای استان از نظر درجهی توسعه یافتگی فرهنگی است.

نماگرهای فرهنگی، توسعهی فرهنگی، تفاوتهای ناحیهای، هرمزگان.