تصرّف هنرمند درزبان سبب خلق تصویر می¬شود و از این منظر، کتاب نفثة¬المصدور مشحون از تصویرسازی¬های بدیع و جذّاب است؛ از سوی دیگر، چگونگیِ آغاز سخن در تأثیرگذاری اثر بر خواننده، نقش تعیین¬کننده¬ای دارد و نویسندۀ توانا با نگاشتن «براعت استهلال» و سرآغازی مناسب، ضمن فزونی تأثیر کتابش بر خواننده، او را در جریان جوّ کلّی و فحوای اثر قرار می¬دهد. این جستار که به شیوﮤ تحلیلی ـ توصیفی و با استفاده از منابع کتابخانه¬یی نوشته شده است، می¬کوشد تا ضمن تشریح صناعات کنایه¬محور، به تحلیل انواع این صناعت که در آفرینش تصویرهای بدیع در درآمدهای نفثة¬المصدور نقشی اساسی دارند، بپردازد. یافته¬های این پژوهش نشان می¬دهد که در کتاب نفثة¬المصدور، نویسنده دوبار از شگرد ادبی براعت استهلال بهره می¬گیرد و برای تبدیل تصوّرات خود به تصویر از دو صنعت ادبی کنایه¬محور، یعنی شگردهای «استعارۀ ایهامی کنایه» و «استعارۀ کنایه» استفاده می¬کند.
