غربت کنایه در پژوهش¬های مکتب وقوع

حقیقت¬نمایی در کنار بیان رفتارهای عاشق و معشوق، رکن رکین مکتب وقوع است. بیشتر پژوهش¬هایی که در زمینه¬ی بررسی مختصات ادبی این مکتب و طرز واسوخت انجام¬شده¬، در کنار اشاره به «سادگی و روانی زبان» به «عدم استفاده¬ از شگردهای بلاغی» نیز اشاره کرده¬اند. از آنجا که کشف و توضیح چگونگی یک موضوع و پدیده، رسالت تحقیقات توصیفی است، این مقاله به شیوه¬ی توصیفی ـ تحلیلی و با استفاده از ابزار کتابخانه¬ای نوشته شده¬است¬ و می¬کوشد تا حضور گسترده و نقش مؤثر صناعت بیانی کنایه را در بازنمایاندن حالات وقوعی نشان بدهد و این خود نقیضِ فرضِ رایج در مطالعات مکتب وقوع است. حدود پژوهش، مطالعاتی است که در حوزه¬ی مکتب وقوع انجام¬ شده، امّا به عنصر بیانی کنایه توجّه نکرده¬اند؛ خاصه کنایه¬های موجود در کتاب صد سال عشق مجازی. یافته¬های پژوهش ¬نشان می¬دهد که شگرد کنایه نقش مهمّ و بایسته¬ای در آفرینش تصویرهای مکتب وقوع دارد و حضور گسترده¬ی این صناعت در شعر وقوع نه¬تنها منافاتی با زبان ساده¬ی این مکتب ندارد، بلکه به دلیل ماهیت کوچه¬ و بازاری و مردمی بودنش، سبب روانی و سادگی زبان شعری وقوع نیز می¬گردد.

مکتب وقوع، طرز واسوخت، مختصات شعر واقع¬گرا، کنایه.