مقايسة سرعت هدايت عصبي اندام تحتاني غالب و غيرغالب ورزشكاران و غيرورزشكاران

م تحتاني سه گروه هشت نفره از بازيكنان فوتبال، (NCV) اين مطالعه به منظور مقايسة سرعت هدايت عصبي دوندگان نيمه استقامت و دوندگان استقامت به همراه گروه كنترل با دامنة سني 21 تا 26 سال انجام گرفت. براي بررسي پارامترهاي الكترونروگرافي و سرعت هدايت هر آزمودني، معاينة جداگانة تست عصبي محيطي با دستگاه الكترونروگرافي انجام گرفت. به منظور تجزية آماري از آزمون تحليل واريانس براي مقايسة ميانگين سرعت هدايت عصبي بين ENG گروه ها در اندام غالب و غيرغالب و در صورت وجود تفاوت بين گروه ها از آزمون تعقيبي توكي استفاده شد. نتايج به دست آمده براي هر دو اندام غالب و غيرغالب تفاوت معنا داري را بين دو گروه نيمه استقامتي ها در برابر استقامت گزارش كرد. همين طور اختلاف معن اداري بين (P= 0 ) (P= و فوتبال در برابر استقامت ( 0 (P=0)(P= 0) ملاحظه (P= 0/013 ) (P= و فوتبال در برابر كنترل ( 0 (P= 0/002) (P= 0/ نيمه استقامتي ها در برابر كنترل ( 002 براساس .(P= 0/ شد. در اختلاف اندام غالب و غيرغالب هم اختلاف معنادار فقط در ورزشكاران فوتبال ديده شد ( 04 نتايج پژوهش حاضر مي توان گفت كه احتمالاً توسعة هدايت عصبي در اندام تحتاني ورزشكاران اغلب در ورزش هاي با شدت بالاتر روي داده است كه شايد به سيستم هاي انرژي يكسان آنها مربوط شود و همين طور پاي برتر و تمركز روي آن در الگوهاي برنامة تمريني محيط متغير بيشتر از رشته هايي صرفاً استقامتي با محرك هاي محيطي ثابت است.

فوتبال. ،(NCV) استقامتي و نيمه استقامتي، سرعت هدايت عصبي ،(NDL) اندام غيرغالب ،(DL) اندام غالب