امروزه باز زنده سازي فضاهای شهری، فرآيندي ضروري جهت پايداري و بهبود كيفيت آن است. فضاهای شهري از دير باز تاكنون بستر كالبدی تعاملات اجتماعي مردم بوده اند. در این میان مسیل ها و رودخانه های شهری به عنوان فضاهاي پنهان شهري، فرصت هايي هستند كه بي توجه رها شده اند و با توجه به کمبود فضاهاي سبز و باز در شهرها، به رغم پتانسيل هاي فراواني كه دارند استفاده کامل و درخوري از آن ها نمي شود. متاسفانه در کشور ایران بی توجهی فراوانی نسبت به چنین فضاهایی شده است بطوری که در اکثر شهرها آن ها را تهدیدی برای شهر تلقی کرده و به همین دلیل به طرق مختلف سعی در مهار آن ها می کنند. در اکثر شهرهایمان به دلایل مختلف اقدام به دیواره چینی و بتن ریزی بستر رودخانه ها می نمایند. همچنین بی توجهی و مدیریت ناصحیح، اینگونه فضاها را به زباله دانی شهر و فضایی متروک تبدیل کرده و بدین ترتیب مشکلات فراوانی را برای شهر به ارمغان آورده است. در حالی که امروزه در کشورهای پیشرفته اقدامات مناسبی در مورد اینگونه فضاها صورت می گیرد. این پژوهش با چنین رویکردی و با هدف مقایسه بین تجربیات و اقدامات داخلی و خارجی و چگونگی اجرای آن ها انجام گرفته است. روش تحقیق توصيفي- تحليلي است. نمونه های مورد مطالعه (نمونه های خارجی و داخلی) با استفاده از مدل AHP مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند. نتایج این پژوهش ارائه راهبردها و سیاست هایی است که تحت برنامه ريزي صحيح بتوان به وضعيت آشفته مسيل ها و رودخانه های شهری، سرو سامان داد و این فضاها را به طبیعتی سبز تبدیل نمود.
کلید واژگان :باز زنده سازی؛ فضای شهری؛ مسیل؛ رودخانه شهری
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک