بررسی رابطه خودتنظیمی و خود کارآمدی با پیشرفت تحصیلی دانشجویان

زمینه و هدف: پیشرفت تحصیلی به عنوان یکی از اهداف نظام های آموزشی می تواند متأثر از عوامل مختلفی قرار گیرد. از جمله این عوامل می توانند خود تنظیمی (به عنوان توانایی فرد جهت کنترل فراگردهای مربوط به یادگیری شخصی) و خود کارآمدی (به عنوان باورهای افراد در مورد لیاقت هایشان جهت اعمال کنترل روی حوادث موثر بر زندگی) باشند. بنابراین هدف مطالعه حاضر بررسی رابطه خود تنظیمی و خود کارآمدی با پیشرفت تحصیلی در بین دانشجویان می باشد. روش: جامعه آماري اين پژوهش كليه دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی بودند. از جامعه یاد شده نمونه¬ای به حجم 156 نفر انتخاب شد. ابزارهای مورد استفاده در اين پژوهش MSLQ و Self-efficacy بودند. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگي بود. به منظور تجزيه و تحليل داده‌ها علاوه بر روش‌هاي آمار توصيفي از آمار استنباطي (آزمون t مستقل) نیز استفاده شده است. یافته ها: با محاسبه ضریب هبستگی پیرسون مشخص شد که همه همبستگی های ممکن بین یادگیری خود تنظیمی و خودکارآمدی عمومی با پیشرفت تحصیلی به جز همبستگی بین استفاده از راهبردهای شناختی و پیشرفت تحصیلی معنادار می باشند. نتایج اجرای رگرسیون همزمان نشان داد که عاملهاي خود تنظیمی (راهبردهای شناختی و خود تنظیمی که شامل مدیریت منابع و فراشناخت با هم می شود) و خود کارآمدی عمومی می توانند پیشرفت تحصیلی دانشجویان را پیش بینی کنند (p=0.05 و F(3,151)=3/15). همچنین نتایج آزمون تی مستقل نشان داد كه بين مردان و زنان از در هیچ یک از متغیره های پژوهش تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش موید این است که خود تنظیمی، خود کارآمدی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان با هم رابطه دارند و از طریق خود تنظیمی و خودکارآمدی می توان پیشرفت تحصیلی آنها را پیش بینی کرد.

خود کارآمدی، خود تنظیمی، پیشرفت تحصیلی، دانشجو