بررسی مضامین عرفانی در شعر رضوی معاصر

از ویژگی های شاخص ادبیات ایرانی، این است که غنی از مضامین و مفاهیم مذهبی و عرفانی است. این مضامین، جزء جدایی ناپذیر ادبیات منظوم و منثور ماست و پیوندی گسترده با شعر فارسی دارد. آن طور که بخش عظیمی از ادبیات منظوم ما را سروده هایی تشکیل می دهد که دربرگیرنده ی مفاهیم و مضامین مذهبی و عرفانی می باشند. این رویکرد در اوایل این سده با رواج اندیشه¬های غربی کم رنگ تر شد، امّا بعد از انقلاب اسلامی ایران، در شعر فارسی وسعت و دامنه ی زیادی گرفت و شاعران متعهّد و مذهبی این سرزمین، تمام هنر و استعداد خود را در مدح و ستایش ائمه¬ی اطهار و به ویژه امام رضا(ع) به عرصه ی تماشا گذاشتند و جریانی به نام «شعر رضوی» را ایجاد کرده اند. این نوع شعر، مضامین و محتواهای گوناگونی را در برمی گیرد. یکی از مضامین آن، مضامین عرفانی است و از ابعاد مهمّ این اشعار می باشد. این جستار، به واکاوی و بررسی مضامین عرفانی مختلف در شعر شاعران رضوی معاصر می پردازد. در نهایت اثبات می گردد که شاعران رضوی از اصطلاحات و مضامین عرفانی گوناگونی در اشعارشان بهره می گیرند.

عرفان، شعر رضوی معاصر، امام رضا(ع)، مضمون.