امروزه گردشگری به عنوان یکی از مهم‌ترین بخش های اقتصاد جهانی مورد توجه بوده و اقدامات گسترده-ای برای توسعه این بخش آغاز شده است. با وجود اهمیت فزاینده گردشگری، هنوز حدود قانونی مورد توافقی در سطح بین‌المللی در این زمینه وجود ندارد. تدوین قوانین و مقررات در جهت حمایت از گردشگران و ایجاد امنیت برای آن‌ها امری ضروری است زیرا ورود گردشگران خارجی به یک کشور و رونق گردشگری خارجی تا حد زیادی با قوانینی که از حقوق آن‌ها حمایت کند، در ارتباط است؛ و تدوین این قوانین حقوقی یکی از عوامل اساسی در توسعه صنعت گردشگری است. در کشورهای اسلامی برای گردشگران مسلمان و غیر مسلمان از دیدگاه اسلام حقوقی مشخص شده است. حکومت‌های اسلامی، معیارها و ارزش‌های اسلامی را مبنای قانون گذاری در جامعه قرار می‌دهند که مقررات بخش گردشگری را نیز شامل می‌شود. در ایران با تأسیس وزارت اطلاعات و گردشگری در سال1353، اقدامات در عرصه گردشگری جدی¬تر شد و آیین¬نامه اجرایی آن تصویب شد. در این مقاله ضمن تحلیل خاستگاه گردشگری، جایگاه حقوقی آن در نظام جمهوری اسلامی ایران با رویکرد اسلام‌گرایانه، تبیین می گردد. روش این پژوهش مبتنی بر روش توصیفی- تحلیلی و مطالعات اسنادی و کتابخانه ای است. نتیجه بررسی های صورت گرفته، نشان می دهد که کشور ایران بنا به دلایل خاص سیاسی و فرهنگی در پذیرش بیگانه (گردشگر و...)، محدودیت های خاصی را اعمال می کند؛ و قوانین کشور از یک ضعف عمیق در رابطه با قوانین گردشگری رنج می‌برد و کمبودهای خاصی بویژه فقدان یک کد اخلاق گردشگری در چهره گردشگری کشورمان نمایان گشته است. بنابراین تدوین قوانین پویا و در ارتباط با خواست و آسایش گردشگر و البته با توجه به شرایط فرهنگی کشور امری حیاتی است.
کلید واژگان :گردشگری، حقوق گردشگران، کشورهای اسلامی، جمهوری اسلامی ایران
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک