در سال های اخیر، توسعه سامانه های حمل و نقلی هوشمند، به¬دلیل اثرات مثبت آن ها بر افزایش پایداری شهری و کیفیت زندگی شهروندان، به طور گسترده از طرف پژوهش¬گران و مدیران و برنامه ریزان شهری مورد توجه واقع شده است. در این پژوهش با تبیین یک سامانه پشتیبان برنامه¬ریزی(با تلفیق تحلیل سوات و فرآیند تحلیل سلسله مراتبی) و استفاده از اطلاعات موجود و نظرسنجی از تعدادی از کارشناسان و دست¬اندرکاران حمل و نقل شهری، گزینه¬های راهبردی توسعه سامانه حمل و نقل هوشمند در کلان شهر تهران، مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان می دهد مناسب ترین گزینه توسعه، با توجه به مختصات راهبردی به دست آمده، ارتفای حمل و نقل عمومی هوشمند است. گزینه توسعه سامانه اطلاعات مسافرین، به دلیل ضعف ها و تهدیدهای راهبردی گزینه چندان مناسبی برای انتخاب و ارتقا نیست. با توجه به نزدیکی سه گزینه از میان دیگر گزینه¬ها به¬لحاظ شرایط راهبردی، می¬توان از سیاست های تلفیقی در این خوشه استفاده کرد.
کلید واژگان :
سامانه حمل و نقل هوشمند، حمل و نقل شهری پایدار، ارزیابی گزینه، عوامل راهبردي دروني، عوامل راهبردي بيروني(خارجي)، فرآیند تحلیل سلسله مراتبی، کلان شهر تهران
