استقرار درازمدت دولت اقتدارگرای مرکزی در تهران، ساختار سیاسی و اداری متمرکزی را در این شهر پایه ریزی نموده است. پی آمد طبیعی این شیوه متمرکز که تصمیم گیری در همه شقوق زندگی اجتماعی، سیاسی و اقتصادی را معطوف به اداره و میل نظامی دیوان سالار، مقتدر و تمرکزگرا نموده، جاذبه ها و مزیت های نسبی فراوانی را در این نقطه کانونی و حوزه های پیرامونی آن ایجاد کرده است که زمینه زهکش نمودن بخش وسیعی از جمعیت، فعالیت و امکانات اقتصادی و اجتماعی به این محدوده جغرافیایی را فراهم نموده است. و در نتیجه به ایجاد فاصله زیاد و نابرابری و تفاوت بین تهران و مناطق مختلف کشور دامن زده است. حال باید دید که آیا این تمرکزگرایی همه جانبه و تبعات به جای مانده از آن، شرایط را در تهران به گونه ای رقم زده است که لااقل بتواند در عرصه جهانی نقشی ایفا نماید و آیا مانند سایر شهرهای هم عرض خودش توانسته امکانات و شرایط شهرهای جهانی را در خود محیا کند. بنابراین در این مقاله با شیوه توصیفی- تحلیلی و روش گردآوری کتابخانه ای به بررسی فرایند جهانی شدن و ویژگی های شهرهای جهانی پرداخته می شود و سپس به بررسی جایگاه تهران در بین شهرهای جهانی پرداخته تا مشخص گردد که تهران در چه موقعیتی قرار دارد.
کلید واژگان :تمرکزگرایی، شهرهای جهانی، جهانی شدن، عدم تعادل، تهران
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک