خصوصي‌سازي و حركت به سوي توسعه‌ پايدار

خصوصي‌سازي به عنوان يكي از مقوله‌هاي مهم در بسياري از كشورهاي در حال توسعه و به ويژه ايران مطرح بوده است. خصوصي‌سازي، اهدافي چون كاهش بار مالي دولت، افزايش رقابت و كارآيي اقتصادي، افزايش بازدهي سرمايه گذاري‌ها، استفاده بهينه از امكانات كشور و ... را دنبال مي‌كند. تجربه نيز نشان داده است که موفقیت توسط شرکت‌های دولتی صد درصد نیست. لذا بخش خصوصی می‌تواند نقش بارزتری در امر سیاست‌گذاری ایفا نماید. قابل ذکر است که اثربخشی کاهش تصدی‌گری دولتی در کشورها به عواملی چون شرایط و وضعیت صنعت و فرهنگ نيز ارتباط تام دارد. بايد باور داشت که همواره کاهش تصدی‌گری دولتی یکی از ابزارهای مشارکت مردم در امور محسوب می‌گردد. از سوي ديگر از توسعه‌ي پايدار مي‌توان به عنوان راه حلي براي معماي توسعه در شرايط قرن بيست و يكم نام برد كه خصوصي‌سازي مي‌تواند نقشي اساسي در آن ايفا كند. با اين حال با توجه به آن كه موج خصوصي‌سازي در سراسر جهان به موجي فعال و فراگير بدل شده است لزوم توجه به آن در سايه بهره‌وري و توسعه امري ضروري به نظر مي‌رسد چرا كه خصوصي‌سازي صرف بدون بهره‌وري و عدم دستيابي به توسعه پايدار مي‌تواند لطمات جبران ناپذيري را بر پيكره سازمان‌ها و جوامع وارد سازد. بايد ذكر كرد كه در صورت استمرار قوانين و مقررات، ثبات تصميمات اقتصادي، شفافيت در قيمت‌گذاري، لغو انحصارها، عدم رقابت دولت با بخش خصوصي، حمايت از سرمايه‌گذاري خارجي و جذب آن، باور و اعتقاد مسئولين به كارآيي بخش خصوصي، تعديل انتظارات بخش خصوصي براي كسب سود و حمايت از بخش خصوصي؛ مي‌تواند منجر به افزايش اشتغال، سودآوري و توسعه فعاليت‌هاي اقتصادي و بازار سرمايه شود. به سبب اهميت موضوع در اين مقاله به بررسي و نقش متقابل خصوصي سازي و توسعه پايدار پرداخته مي‌شود.

خصوصي‌سازي، سازمان‌، توسعه پايدار