تبیین بحران هویت در معماری معاصر ایران

هنر معماری یکی از بارزترین مظاهر تمدن هر قوم وملت است. معماری ایران و آنچه که از گذشته تاکنون به یادگارمانده است، شناسنامه معتبرمردم در این سرزمین است، آداب و رسوم، مراسم مذهبی، روحیه، اخلاقیات و اندیشه نسل ها در معماری ایران انعکاس واضحی داشته است. عصر حاضر مانند دوران گذشته نیست که یک سبک خاص معماری بتواند جوابگوی نیازهای عموم باشد. عصر معاصر، دوره چیرگی «تفکر کثرت طلب» است و این مسأله در مورد معماری نیز صادق می باشد. رعایت و ملاحظه‌ی شأن و منزلت صاحب خانه و شهروند، به لحاظ آرامش روحی و روانی و همچنین بهره‌گیری مناسب از علم و پیشرفت جدید توام با سنت‌های حسنه‌ی ایرانی - اسلامی که منافع انسان را در برداشته باشد، دیگر آرزویی دور شده است. امروز در جامعه‌ی ما شهرنشینان در بستر فرهنگی بیگانه و دور از سنت‌هایشان با شأن و منزلتی پایمال‌شده و هویتی نامشخص و نامعلوم زندگی می‌کنند. در مقاله حاضر به بحرانهایی که گریبانگیر این حقیقت مهم در معماری معاصر ایران شده پرداخته شده است. این مقاله در نهایت به این نتیجه میرسد که اصول معماری برای هر منطقه، هر فرهنگ و سنت، هر معمار، و هر بنایی متفاوت است. ﺑﺎﻫﻮﯾﺖ ﺑﻮدن آﺛﺎر ﻣﻌﻤﺎری ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺑﺎزﺗﺎب ارزشﻫﺎی اﻧﺴﺎﻧﯽ در ﺳﺎﺣﺖ ﻣﻌﻤﺎری اﺳﺖ. در عصر حاضر، گرایش به هویت جنبه ای تقلیدی یافته است. بدیهی است فراموشی ارزشها ، تقلید از معماری دوران سنتی نمی تواند شکل دهنده معماری باهویت باشد ﺑﺮای اﺣﯿﺎی ﻫﻮﯾﺖ در دوران ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﻧﯿﺎزﻫﺎی ﻣﺎدی و ﻣﻌﻨﻮی ﻣﺨﺎﻃﺐ را ﺑﺎزﺷﻨﺎﺳﯽ ﮐﺮد.

هویت، بحران، معماری معاصر، مدرن.