نگرش سیستمی پیشیه ای بسیار قدیمی دارد. از زمان های دور دانشمندانی مانند افلا طون، ارسطو، ابن خلدون و بعدها هگل، هرمان هسه و...به مفهوم سیستمتوجه داشته اند. در قرن بیستم (در سال 1920) ین مفهوم با عنوان (مجموعه ها) وارد ریاضیات شد . پس از آن درذ سال 1950، با عنوان(نظریه سیستم ها) مطرح شده ودر همه رشته ها از جمله برنامه ریزی شهری تعمیم یافته وبه شهرت رسید. طبیعی است که اقدام به هر کاری، بدون آگاهی، هماهنگی وبرنامه ریزی هرگز نتیجه نمی دهد و آثار منفی وسوئی بر بخش های دیگر جامعه خواهد داشت. بدینسان لازم استدراموری که انجام می دهیم، رویکرد سیستمی رامحور کارهایمان قرار دهیم و براساس این نگرش، سیستم خود را هدایت کنیم. ما در ااین مقاله سعی در نشان دادن اهمیت نگرش سیستماتیک در برنامه ریزی شهری در ایران است و موانع و چالش های موجود در مسیر رسیدن به این هدف مهم هستیم. روش تحقیق توصیفی و تحلیلی وجمع آوری داده ها از روش کتابخانه ای و تحلیل آن براساس روش استدلالی علی معلولی است.
کلید واژگان :نگرش سیستمی، شهر سیستمی، مدیریت، برنامه ریزی شهری، ایران.
ارزش ریالی : 300000 ریال
با پرداخت الکترونیک