مقایسه روش‌های طراحی روکش آسفالتی با روش آئین‌نامه ایران (مطالعه موردی: محور سمنان- فیروزکوه)

روسازی راه‌ها جز اصلی‌ترین سرمایه‌های یک کشور محسوب می‌گردد، لذا هر ساله اعتبارات قابل تامّلی در زمینه ساخت، تعمیر ‌و‌ نگهداری، بهسازی و... راه‌ها هزینه می‌شود. اگرچه عملیات اجرائی مربوط به روسازی یک راه، از آماده‌سازی بستر گرفته تا اجرای لایه توپکا، دارای اهمیّت زیادی است ولی این تمام کار نیست. در دهه‌های گذشته با پیشرفت تکنولوژی‌ها و تجهیزات روسازی و همچنین آزمایشات جدید قیر و آسفالت، «نگهداری و تعمیر» راه‌ها حائز اهمیت بیشتری شده است. یکی از روش‌های تعمیر و ارتقاء کیفیت سرویس‌دهی یک روسازی در حال بهره‌برداری، طرح و اجرای روکش آسفالتی است. برای محاسبه ضخامت روکش مورد نیاز یک روسازی تحت سرویس‌دهی، روش‌های مختلفی وجود دارد. در این مقاله به دنبال معرفی دو روش مرسوم در طراحی روکش آسفالتی و مقایسه آن‌ها با روش ارائه شده در آئین‌نامه روسازی آسفالتی راه‌های ایران می‌باشیم. روش‌های معرفی شده «روش آشتو‌1993‌» و «روش مکانیستیک» می‌باشند. پس از محاسبه ضخامت روکش به دو روش ذکر شده در نمونه تحت مطالعه(محور سمنان- فیروزکوه)، ضخامت روکش مورد نیاز را با روش آئین‌نامه محاسبه نموده و نتایج هر سه روش را با هم مقایسه می‌کنیم. روش‌های آشتو 1993 و آئین‌نامه ایران، با اختلاف جزئی مشابه هم می‌باشند. علت تفاوت عمده نتایج این دو روش با روش مکانیستیک، آنجاست که در دو روش آشتو 1993 و آئین‌نامه ایران از CBR اشباع خاک استفاده می‌شود ولی در روش مکانیستیک امکان اعمال تغییرات دما و رطوبت وجود دارد.

نگهداری راه، طراحی روکش آسفالتی، روش‌ آشتو1993، روش مکانیستیک، روش آئین‌نامه ایران