تحليل سبک شناختي سيماي زن در گفتمان قرآني

دانش سبک شناسی به مطالعة رفتارهای زبانی افراد با تکیه بر لایه ها و سطوح آوایی، بلاغی، واژگانی و نحوی میپردازد تا مشخصات و ویژگی های خاص یک اثر را به نمایش بگذارد و اطلاعات و اندیشه هایی را از پشت صحنة متن نمایان سازد. در این میان،قرآن کریم به عنوان نمونة والای سخن فصیح و بلیغ، از بسامد بالایی در کاربست تکنیکهای زبانی برخوردار است؛ این مهم در گفتمانهای مختلف قرآنی همچون گفتمان خدا، انبیاء، اقوام و جنسیتهای مختلف و به ویژه جنسیت زن به چشم میخورد. پژوهش حاضر بر آن است تا با رو شی تو صیفی-تحلیلی و با برر سی سبک شناختیِ سیمای زن در گفتمان قرآنی راهی به پ شت صحنة آیات بگ شاید و از این گذار، معانی ضمنی نهفته در ساختارهای زبانی را جهت آ شنایی با زوایای شخ صیتی آن آ شکار نموده و مراد ا صلی کلام و الگوهای تربیتی لازم را با گدازش متن برجسته سازد. بررسیها نشان داد که گفتمانهای حوزة زنان به مانند سایر مفاهیم موجود در قرآن کریم، تنها ترکیبی از ساختارهای زبانی و آرایههای ادبی محض نیست بلکه بررسی معناشناختی این لایهها، از عالیترین مفاهیم اخلاقی و ژرفترین آموزههای تربیتی کدگشایی نموده که این امر به کمک تمهیدات و اختیارات سبکساز مانند واجآرایی، واژهآرایی، جایگزینی واژگانی، تعریف و تنکیر، ذکر و حذف، تقدیم و تاخیر، تشبیه و استعاره و غیره مفهومسازی شده و متناسب با بافت موقعیت کلام معانی نوینی همچون ضرورت حفظ عفاف، توجه به زن، عزتمداری زن و حفظ حریم جنسی و... را از شخصیت و سیمای زن متبلور ساخته است. افزون بر آن میتوان گفت از رهگذر چنین تحلیلهایی گو شههایی از سبک بیبدیل، ظرافتهای هنری و ویژگیهای زیبا شناختی قرآن پدیدار گشته و ابعادی تازه از اعجاز ادبی آن نمایان میگردد

سبک شناسی، لایه های زبانی، جایگاه زن، قرآن کریم