ضمانت اجرای تعهدات قراردادی در حقوق ایران

قانون کشور ما در خصوص ضمانت اجرای تعهدات، ابهامات زیادی دارد. ضمانت اجرای حق حبس ، الزام متعهد به انجام تعهد، انجام تعهد به هزینه ی متعهد و توسط دیگری، حق فسخ و خسارت عدم انجام تعهد، هر کدام در جایی مورد توجه قانونگذار قرار گرفته‌اند، لیکن روشن نیست که آیا تقدمی برای برخی از این ضمانت ها بر دیگری وجود دارد، یا این که متعهدله مخیر است که از هر کدام از این ضمانت اجراها را که تمایل داشت، انتخاب کند. عده ای از صاحب نظران قائل بر تقدم بعضی از ضمانت اجراها بر سایرین هستند، و با این ایراد مواجه می‌شوند که وقتی که متعهدله می‌داند که مثلاً امکان الزام متعهد به انجام تعهد وجود ندارد چرا باید بیهود هزینه کند و وقت خود و مراجع قضایی را تلف نماید؟ آیا بهتر نیست که امکان سنجی هر یک از ضمانت اجراها را بر عهده‌ی متعهدله قرار بدهیم؟ در این مقاله سعی شده است که راه‌حل حقوق ایران را با راه‌حل‌های مندرج در اسناد بین‌المللی از جمله اصول اروپایی حقوق قراردادها و کنوانسیون بیع بین المللی کالا مورد بررسی قرار گیرد.

ضمانت جرا، اجرای اجباری، اجرای عینی، اجرای بدلی