بررسی گونه های طنز در شاهنامه فردوسی

طنز یکی از گونه های ادبیات غیر جد و شوخ طبعی است؛ که در آثار کلاسیک بزرگان ادب فارسی می توان نمونه های فراوانی جست، شاهنامه فردوسی نیز که یک اثر حماسی است، همانند بسیاری از آثار فاخر ادبی رگه هایی از طنز و هجو در آن وجود دارد. موضوع این پژوهش بررسی گونه های طنز به کار رفته در اشعار حکیم طوس در شاهنامه است، هدف از این پژوهش عبارت است از تبیین مفهوم طنز و هجو و بررسی اشعار طنز گونه در شاهنامه و شیوه طنز پردازی فردوسی در داستان های شاهنامه می باشد؛ روش پژوهش اسنادی- تحلیلی (کتابخانه ای با استفاده از منابع چاپی و الکترونیکی) است. یافته های این پژوهش نشان می دهد که فردوسی با بکار گیری هوشمندانه طنز در اشعار خود ضمن آنکه داستان های حماسی را از حالت خشک و جدی بیرون آورده با طنز آفرینی فاخر و عفیف رزائل اخلاقی را با زبانی شیرین به باد انتقاد می گیرد.

شاهنامه، طنز،فردوسی، مطایبه