میراث آب در توسعة اقتصادی و پایداری آینده مورد: شهرستان بوئین و میاندشت

منابع آبی از مهمترین پایه های َاقتصاد هر کشور محسوب می شود. ظرفیت های منابع آبی در محیط، روشن کننده مسیر توسعه، در آینده است. محدودیت منابع آب همراه با رشد روزافزون جمعیت، ضرورت توجه هرچه بیشتر به شیوه های صرفه جویانه و اصلاح سیستم های آبیاری را می طلبد. این امر سبب افزایش تولید و کمک به اقتصاد کشور می شود. حوضه آبریز (شهرستان) بوئین و میاندشت در غرب استان اصفهان واقع شده که شامل46روستا است. برای نمونه گیری 5 روستا (از هر دهستان یک روستا) به عنوان پایلوت مورد سنجش قرار گرفت. روش کسب اطلاعات با توزیع پرسشنامه بین ساکنین و جمع آوری آمار از ارگانهای مسئول صورت پذیرفته است. همچنین تحلیل اطلاعات با روش مکمل کمی و کیفی انجام شد. که نتایج تحقیق نشان داد کیفیت منابع آبی در حد خوب و قابل قبول برآورد می شود. اما ضعف کمیت این منابع در برخی از روستا ها مثل؛ داشکسن و ازناوله مشهود است. بهترین راهکار برای شکوفایی محیطی در این حوضه آبریز تنوع بخشی به اقتصاد و شیوه های نوین آبیاری در مصرف است. به ویژه در بعد تولیدات محصولات کشاورزی که مستلزم مدیریت یک پارچه، هماهنگ و دقیق می باشد. در بهره برداری و بهره مندی از محیط نیز حفظ منابع آبی و تدوین راهبرد اصولی برای بنیان نهادن الگوی مطلوب مصرف لازم است. از سوی دیگر ترغیب مشارکت جوامع محلی در مدیریت مصارف، حفاظت از منابع آب، کشت محصولات راهبردی، تغییر در نوع و زمان آبیاری امری ضروری است. ظرفیت و استعداد محیطی ناحیه بسیار بالا بوده لیکن با برنامه ریزی مناسب و همین میزان منابع آبی موجود در محدودة مورد مطالعه، می توان به فرآیند توسعه سرعت بخشید

منابع آبی، توسعه پایدار، ظرفیت های محیطی، کشاورزی اقتصادی، حوضه بوئین و میاندشت