زمينه و هدف: مطالعه حاضر به بررسي تاثير استفاده از روبات انسان نما در بهبود تماس چشمي کودکان درخودمانده پرداخته است. مواد و روش ها: روش پژوهش آزمايشي، از نوع مطالعه مورد منفرد با طرح چند خط پايه بود که در سال 1389 در شهر تهران بر روي 5 کودک درخودمانده (2 دختر و 3 پسر) با دامنه سني 7 تا 9 سال طي نمونه گيري در دسترس بررسي شدند. در اين مطالعه از مقياس درجه بندي درخودماندگي گارز (Gilliam autism rating scales يا GARS) جهت همتاسازي درجه اختلال و يک عروسک روباتي انسان نماي کنترل از راه دور و نيمه خودکار که مطابق با اهداف تحقيق ساخته شد، استفاده و برنامه مختصري به منظور ايجاد شرايط يکسان در جلسات طراحي و متن آن طي 3 جلسه آزمايشي - مقدماتي روي يک کودک درخودمانده تثبيت شد. کودکان طي اين تحقيق براي 15 جلسه، 2 جلسه در هفته و هر جلسه 30 دقيقه، 15 دقيقه تماس انسان - روبات و 15 دقيقه تماس انسان - انسان حضور يافتند. همه جلسات با 2 دوربين ضبط و با مشاهدات مستقلي زمان برقراري تماس چشمي انسان - انسان از هر جلسه استخراج و نمودار آنها رسم و سپس با روش مشاهده نمودارهاي ترسيمي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: نمودارهاي تماس چشمي طي جلسات، سير صعودي داشته اند که اين موضوع مي تواند به سبب تاثير متغير مستقل بوده است. نتيجه گيري: روبات ها مي توانند شريک درماني خوبي براي کودکان درخودمانده باشند. اگر چه بايد اذعان داشت، بنابر شدت مشکل گاهي برخي از اين کودکان نياز به درمان هاي گسترده اي حتي براي سال ها دارند تا رفتارشان بهبود يابد و تعاملي سهل در جامعه داشته باشند.
کلید واژگان :درخودماندگي (اوتيسم)، روبات انسان نما، تماس چشمي
ارزش ریالی : 600000 ریال
با پرداخت الکترونیک