اثربخشي آموزش كنترل تكانه و رفتاردرماني ديالكتيك بر تكانشگري، بي برنامگي حركتي و شناختي دختران نوجوان مبتلا به اختلال نامنظم خلقي اخلال گرانه

رفتارهاي تكانشي و خطرپذيري كه در مجموع با عنوان رفتارهاي مخاطره آميز خوانده مي شود، دربرگيرنده طيف گسترد ه اي از رفتارهاي رشدنايافته است كه عموما همراه با درجات خطر بالا است. هدف پژوهش حاضر، تعيين ميزان اثربخشي آموزش كنترل تكانه و رفتاردرماني ديالكتيك بر تكانشگري دختران نوجوان مبتلا به اختلال نامنظم خلقي اخلال گرانه بود. بدين منظور طي يك پژوهش نيمه تجربي با گروه آزمايش و كنترل از بين زنان مبتلا به اختلال نامنظم خلقي اخلال گرانه 21 نفر انتخاب و به صورت تصادفي در سه گروه 7 نفري (آموزش كنترل تكانه و رفتاردرماني ديالكتيكي) و گروه كنترل تقسيم و از نظر تكانشگري مورد آزمون قرار گرفتند. گروههاي آزمايشي آموزش كنترل تكانه و رفتاردرماني ديالكتيك را دريافت كردند ولي گروه كنترل هيچ مداخلهاي را دريافت نكرد. نتايج تحليل كواريانس نشان داد كه نمرات خرده مقياسهاي تكانشگري گروه آزمايشي كنترل تكانه و رفتاردرماني ديالكتيكي با گروه كنترل و نمرات خرده مقياسهاي تكانشگري گروه آزمايشي كنترل تكانه و رفتاردرماني ديالكتيكي تفاوت معناداري دارد.. بنابراين در حوزه ي درمان و زمينه كار با افرادي كه در حالت بحران و تكانشگري به سر ميبرند، كنترل تكانه و رفتاردرماني ديالكتيكي با توجه به ماهيت آن، كارا و نويد بخش به نظر مي رسد.

كنترل تكانه، رفتاردرماني ديالكتيك، تكانشگري، اختلال نامنظم خلقي