زمینه و هدف: اثرات آسیبها و فشارهای روانی ناشی از جنگ روی خانواده و به ویژه همسران افراد آسیب دیده، پس از جنگ ادامه مییابد. هدف مطالعه حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر تابآوری، بهزیستی ذهنی و رضایت زناشویی همسران جانبازان بود. روشها: مطالعه حاضر نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون– پسآزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری مورد بررسی شامل همه همسران جانبازان تحت پوشش بنیاد شهید و امور ایثارگران شهر خرمآباد در سال 6931 بود که به شیوه نمونهگیری در دسترس تعداد 98 نفر بررسی شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند )گروه آزمایش 65 نفر و گروه گواه 65 نفر(. هر دو گروه پرسشنامههای را در مرحله پیشآزمون تکمیل Enrique و رضایت زناشویی Keiers and Makiramo بهزیستی ذهنی ،Connor-Davidson تابآوری نمودند. درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی به مدت 0 جلسه و هر جلسه 6 ساعت به مدت 8 ماه برای گروه آزمایش اجرا شد، در حالی که گروه گواه هیچ درمانی دریافت نکرد. در پایان ماه دوم، پسآزمون با تکمیل نمودن مجدد پرسشنامه ها توسط هر دو گروه، انجام شد. یافتهها: دو گروه از نظر سن و تحصیلات همسان بودند. درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی، در گروه آزمایش تاثیر معنی داری در .(p<0/ نسبت به گروه گواه داشت ( 001 )F= 88/ و رضایت زناشویی ) 58 )F= 683/ بهزیستی ذهنی ) 55 ،)F= 00/ افزایش میزان تابآوری ) 99 نتیجهگیری: میتوان برای افزایش تابآوری، بهزیستی ذهنی و رضایت زناشویی همسران جانبازان از درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی استفاده نمود. بنابراین، پیشنهاد می شود از این شیوه درمانی در کلینیکهای تخصصی و مراکز خدمات روانشناختی به منظور حل مشکلات روانشناختی همسران جانبازان و کمک به آنها در سازگاری بهتر با مشکلات روزمره استفاده شود.
کلید واژگان :درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی، تابآوری، رضایت زناشویی، همسران جانبازان.
ارزش ریالی : 350000 ریال
با پرداخت الکترونیک