فعل کشنده و ضابطه تشخیص آن از منظر فقه شعیه و حقوق کیفری ایران

بر اساس بند (ب) م206 ق.م.ا مصوب 1370 و بند (ب) م 290 ق.م.ا مصوب 1392 قانونگذار «قصد انجام کار نوعا کشنده» یا «عمداً کاری انجام دهد که نوعا موجب جنایت واقع‌شده یا نظیر آن، می¬گردد» را به‌عنوان ضابطه قتل (جنایت) عمدی در حقوق کیفری پذیرفته است ازآنجاکه تعریفی از فعل یا «کار نوعا کشنده» در قانون مجازات اسلامی وجود ندارد، لذا در عمل تفاسیر و تعابیر مختلفی از این ضابطه در محاکم وجود دارد و رویه قضایی که به‌خصوص در آراء شعب دیوان عالی کشور متجلّی است، حاکی از آن است که دادگاه¬ها و شعب دیوان با تفسیر موسع بند (ب)م 206 ق.م.ا 1370و بند (ب) م 290 ق.م.ا، صرف «استفاده از آلت قتاله» را صرف¬نظر از موضع اصابت، برای تحقق قتل عمدی کافی می¬دانند. این مقاله به بحث پیرامون برخی از اشکالات در رویه قضایی در خصوص تشخیص ضابطه «کار نوعا کشنده» و تعیین معیار و ضوابطی جهت تشخیص و تعیین «کار نوعا کشنده» می¬پردازد و مصادیق آن را تبیین می¬نماید.

آلت قتاله، ارعاب، فعل کشنده، قتل عمدی.