بررسی روند بیابان زایی با استفاده از تکنیک های سنجش از دور و سیستم های اطلاعات جغرافیایی در منطقه خشک و نیمه خشک دشت عباس

بیابا زایی، کاهش اکولوژیکی و بیولوزیکی زمین می باشد که ممکن است به صورت طبیعی یا غیر طبیعی اتفاق بیفتد. فرآیند بیابان زایی عمدتاً، مناطق خشک و نیمه خشک را تحت تاثیر قرار داده و با شتابی فزۀینده، کارآیی سرزمین ها را کاهش می دهد. در این تحقیق از تصاویر چند زمانه، در بررسی تغییرات بیابان زایی استفاده گردید و قبل از پردازش بروی این تصاویر، تصحیحاتی از قبیل، تصحیح هندسی، تصحیح رادیومتریک صورت گرفت. در این تحقیق از ماهواره لندست TM سال 1369 و لندست ETM سال 1385 مربوط به منطقه خشک و نیمه خشک جنوب استان ایلام استفاده شده است. جهت بررسی روند بیابان زایی، با استفاده از الگوریتم های طبقه بندی نظارت شده حداکث احتمال نقشه کاربری اراضی تولید شد. نتایج حاصل از ارزیابی دقت این دو دوره با استفاده از ضریب کاپا نشان داده شده است. این ضریب برای سال 1990 و 2006 به ترتیب برابر 86/03 و 90/70 درصد بدست آمده است. نتایج بدست آمده نشان دهنده این است که در طی 16 سال مراتع نیمه متراکم و کم تراکم تخریب و به کاربری های کشاورزی، اراضی بایر و تپه های ماسه تبدیل شده اند

بیابانزایی، سنجش از دور، سیستم اطلاعات جغرافیایی، الگوریتم حداکثر احتمال، دشت عباس