راهکارهای هویت بخشی به شهر سهند با تأکید بر هویت شهرِ ایرانی-اسلامی

سياست ايجاد شهرهای جديد که پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران مطرح شد، يكی از با اهميت‌ترين سياست‌هايی است كه در زمينه شهرسازی اتخاذ شده ولی متاسفانه کمبود امکانات و عدم رشد متوازن جمعیت با امکانات و زیرساخت‌ها باعث شده مردم این شهرهای جدید با مشکلات اساسی روبه‌رو باشند. رویکردی که شهرهایِ جدیدِ پیوسته را به عنوان سرریز جمعیت کلانشهرها میداند و بیشتر کارکرد خوابگاهی برای آن متصور است، باعث شده تا شهروندان پس از مدتی با بحران هویت مواجه شوند. اگر شاخص‌های متناسب و مناسب برای رسیدن به هویت مطلوب در شهرهای جدید تعریف نشود، ناهمخوانی فضا با نیازهای هویتی انسان پدید می‌آید و در صورت تداوم، پدیده بحران هویت عارض شده و شاهد مهاجرت به حاشیه‌شهرِ کلانشهرها خواهیم بود و تشدید وضعیت حاشیه‌نشینی اتفاق خواهد افتاد. تکامل تدریجی عوامل هویت‌ساز در جغرافیای محدود بومی، علت دوام هویت و معنی‌داری حیات اجتماعی تمدن‌هاست. لذا با داشتن کالبدی با کیفیت، مقدمه حلول هویت و ذات برای شهر فراهم، و هویت محقق می‌شود. به محض تشکیل شهر چه از لحاظ صورت و چه از لحاظ مفهوم محتوایی و کارکردی، وجود هویت از مرحله امکان به وجوب می‌رسد. این تحقیق از نوع کاربردی بوده و شیوه انجام آن، توصیفی-تحلیلی است و گردآوری و تجزیه و تحلیل داده‌ها از طریق جستجو در منابع اسنادی-کتابخانه‌ای انجام شده است. به منظور دسترسی به هدف کلی پژوهش که عبارت است از: «ارائه راهکارهای هویت بخشی به شهر سهند با تاکید بر هویتِ شهر ایرانی-اسلامی»، در طول تحقیق ابتدا شاخصه‌های هویت شهراسلامی استخراج گردیده و سپس وضعیت موجود شهر سهند با توجه به آن شاخصه‌ها تحلیل شده و طرح پیشنهادی در قالب تکنیک تحلیلی SWOT نوشته شد.

شهر جدید، شهر خوابگاهی، هویت شهری، شهر اسلامی، سهند