نقش گردشگری و موزه های مردم شناسی و باستان شناسی در حفظ و معرفی میراث معنوی کشور (مطالعه موردی: موسیقی آذربایجان)

استفاده از هنر موسيقي به ادوار پيش از تاریخ بازمي گردد. برروی آثاری که از محوطه های باستاني به دست آمده، به نقوشي که در آنها آلات موسيقي دیده مي شود برخورد مي کنيم. سرچشمه اصلي موسيقي ایران، موسيقي مذهبي و نيایشي بوده است. این هنر بيشتر ماهيت آئيني داشته و برای دعا و نيایش به کار مي رفته است. پس از ورود اسلام به ایران، هرچند ممنوعيت هایي برای استفاده از این هنرایجاد شد، اما هنرمندان سعي کردند خود را با شرایط جدید وفق داده و این هنر را همچون گذشته حفظ نمایند. موسيقي محلي آذربایجان جزء جداناپذیرفرهنگ منطقه ميباشد که از بدو پيدایش این قوم با او همزاد بوده است. در فولکوریک موزیکال احوال و روحيات مردم گذشته این دیار با لطافت بسيار ترنم مي شود. نگارندگان در این مقاله به بررسي جنبه های مرتبط با این ميراث معنوی پرداخته و به نقش گردشگری و باستان شناسي در حفاظت، ثبت و معرفي این هنر مي پردازد. روش مطالعه توصيفي-تحليلي بوده و نتيجه این مطالعه نشان ميدهد که حفاظت از آلات و ادوات موسيقي که از کاوشهای باستان شناختي مناطق ایران بدست مي آیند، نقوشي که از این هنر بر روی آثار دوران مختلف وجود دارد و ادوات مرتبط با موسيقي که در موزه های مردمشناسي به عنوان ميراثي جهت معرفي فرهنگهای محلي نگهداری شده و در معرض بازدید گردشگران فرهنگي قرار مي گيرند. با حفظ و ثبت و ضبط موسيقي با مطالعات مردم شناسي، مي توانيم به غنای فرهنگ های موسيقيایي مناطق مختلف کشورمان پي برده و در حفاظت و ثبت آن ها اقدامات لازم را انجام دهيم. در آخر راهبردهایي که سبب پيشرفت موسيقي آذربایجان مي شود، پيشنهاد داده مي شود.

گردشگری، آذربایجان، موزه باستان شناسي، موزه مردم شناسي، ميراث معنوی.