بررسی میزان اثر بخشی آموزش مهارت های زندگی بر کاهش گرایش به رفتارهای پر خطر در دانش آموزان دبیرستانی تهران بزرگ

چكيده هدف: هدف از اجرای پژوهش حاضر بررسی میزان اثر بخشی آموزش مهارت¬های زندگی بر کاهش گرایش به رفتارهای پرخطر در نوجوانان دبیرستانی شهر تهران بوده است. روش: روش پژوهش حاضر شبه آزمایشی با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه دانش¬آموزان اول متوسطه منطقه 12 تهران بزرگ که در سال¬تحصیلی 94-95 مشغول به تحصیل بودند، می‌باشند. روش نمونه‌گیری در این پژوهش روش نمونه‌گیری خوشه‌ای است به اين منظور جهت جمع آوری اطلاعات از مقیاس خطرپذیری نوجوانان ایرانی (IARS) استفاده شد که در این بین، 30 آزمودنی که نمرات گرایش به رفتارهای پر خطرشان(مصرف مواد مخدر، الکل و سیگار) بالا بود از طریق نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب و بطور تصادفی ساده در دو گروه کنترل و آزمایشی جایگزین شدند (هرگروه 15 نفر). گروه آزمایش طی 8 جلسه تحت آموزش مهارت های زندگی قرار گرفتند. در پایان آموزش، پس آزمون بر روی دو گروه اجرا شد، داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری(MANCOVA) مورد تحليل قرار گرفت. نتایج: یافته ها نشان داد که تاثیر آموزش مهارت های زندگی بر متغیر گرایش به رفتارهای پر خطر و همینطور خرده مقیاس های گرایش به مصرف مواد مخدر، الکل و سیگار معنی دار بود؛ نتایج حاکی از کاهش گرایش به رفتارهای پر خطر(مواد مخدر، الکل، سیگار) در اثر آموزش مهارت های زندگی می باشد. بحث و نتیجه گیری: با تدوین یک برنامه همه‌جانبه آموزش مهارت‌های زندگی در کشور برای اصلاح مشکلات مربوط به گرایش به رفتارهای پرخطر در نوجوانان می‌توان به کاهش گرایش به رفتارهای پرخطر و مواد مخدر و مصون‌سازی نوجوانان کمک شایانی کرد. واژه های کلیدی: مهارت های زندگی، رفتارهای پر خطر، نوجوانان دبیرستانی