بررسی و ارزیابی انواع صید در منطقه دریایی چابهار و تحلیل اثرات آن بر سایر آبزیان

اصولاً محیط زیست عبارتند از فرایندی که فضای جغرافیایی را در برگرفته و با آن برهم کنش فضایی- مکانی دارد. در این پژوهش به طور مشخص به بررسی و ارزیابی صید و انواع آن در منطقه دریایی چابهار، در جنوب شرق ایران پرداخته است. با توجه به اینکه دریای عمان در جنوب غربی آسیا قرار دارد و از یک سو به خلیج فارس و از سوی دیگر به آبهای آزاد و اقیانوس هند مرتبط می¬باشد، از نظر اکولوژیکی و صیادی از تنوع گونه¬ای آبزی فراوانی برخوردار است. در واقع با توجه به تحقیقات انجام شده در این ناحیه، بیشترین میزان توده (بیوماس) جانوری و آبزیان در لایه عمقی 10 الی 20 متری با 6/47 درصد از کل بیوماس آبزیان بوده و کمترین مقدار تودة زنده آبزیان کفزی با مقدار 7/11 درصد در لایة عمقی 50 الی 100 متری مشاهده گردیده است. از نظر صید ماهی در منطقه دریایی چابهار در کناره¬های دریای عمان، به دلیل آغاز طوفان¬های موسمی از اردیبهشت ماه صید تمام ماهیان در این منطقه کاهش می¬یابد و در فصل تابستان نیز اثر مکانیکی امواج شمالی خلیج عمان، حتی بیشتر از زمستان است. از سوی دیگر با بررسی روند صید طی 25 سال گذشته، میزان رشد افزایش صید طی این مدت حدود 18 برابر گردیده است. یافته¬های پژوهش بیانگر آن است که مشکل عمده در این روند، افزایش صید میزان کفزیان تجاری بوده که دو برابر به نسبت کفزیان غیرتجاری افزایش داشته است؛ که از دلایل اصلی آن روش صید ترال یا گوش¬گیر بوده که اثرات تخریبی زیادی بر بستر زیستی دریا نیز داشته است. از این رو رهیافت¬های پژوهشی بر این مهم تأکید دارد، که بمنظور حفاظت از محیط زیست و آبزیان چگونگی فعالیت¬های صید و صیادی و همچنین احداث و توسعه بندرگاهها، اسکله¬سازی، تأسیسات¬بندری، جاده-های¬ساحلی، گسترش بنادر آزاد و توریستی و غیره می¬بایست تحت نظارت مدیریت یکپارچه ساحلی قرار گرفته و عملی گردد. درغیر اینصورت بخش¬های ساحلی دریای عمان در آینده¬ای نه چندان دور، با کمبود شدید منابع زیستی، بخصوص آبزیان و انواع ماهی مواجه خواهد شد و سایر سرمایه¬گذاری¬های داخلی و خارجی مرتبط با این حوزه را در منطقه با مشکلات اقتصادی روبرو خواهد ساخت.